Ander weer

"We krijgen ander weer, moeders haalt oew kiendjes mar naor binne" (Gerard van Maasakkers, 2006).

Het kondigde zich vandaag al aan bij het opstaanin ons gekraakte herdershuisje: bewolkt! Hadden we nog niet meegemaakt in Marokko. Maar de sneeuw op de bergen gaf al een hint dat het hier blijkbaar niet altijd zonovergoten is. En de uiterst betrouwbare yr.no app (mits je niet gaat zitten kijken bij Midelt op de Falklandeilanden) had 'm al dagen in de peiling. En ook de regen voor morgen: die gaat ook komen. Of wordt het sneeuw? En aangezien we na vandaag de echt hoge Atlas intrekken is dit een mooi smoesje om morgen eens een potje te hamammen in plaats van fietsen. En dit is een lekker levendig plaatsje met overal lekkere restaurantjes. Dus!

De afgelopen 2 dagen waren voor de verandering eens lekker makkelijk. Weinig hoogtemeters, meestal een duidelijke, soms ook kaarsrechte weg, meestal asfalt. Saai? Allerminst! Misschien wat minder spectaculair, maar toch afwisselend als je er een beetje oog voor hebt. De ene keer Droopy-bergen, een tijdje later heb je tagine-bergen. En altijd wel een sneeuwtoeter op de achtergrond, die de hele dag maar niet van plaats verandert. Of hoogstens een klein beetje.

Die lange rechte stukken maken ook het hoofd lekker leeg. En dan merk ik wel het voordeel van met z'n tweeën te zijn. In m'n eentje zou ik dan de hele tijd zitten piekeren over de logistiek: straks eerst eten inslaan? Hoe veel? In het volgende dorp stoppen? Met z'n tweeën is dat veel minder. Af en toe even finetunen en we kunnen weer. De kop is vrij! Gisteren had ik ineens zo'n gedachte over hoe vernuftig een mens eigenlijk in mekaar zit. Je gooit er een broodje ei in en een cola, en je kan zo weer 2 uur rammen op de pedalen! En dan ineens een toeterende truck achter je, en hop de berm in.

Trouwens, met z'n tweeën is wildkamperen ook een stuk relaxter. Afgelopen avond hadden we dus dat herdershuisje gekraakt. Onzichtbaar proberen te blijven tot het donker is. Zit je net te eten, komt er ineens een joekel van een zaklamp binnen schijnen! Tuurlijk hadden ze ons gezien. Gelukkig was alles oké.

Goed, benieuwd naar het vervolg dus. Regen afwachten en dan het volgende traject voorbereiden. Die hoge passen naar Imilchil: doen ze het of sneeuwt de boel morgen in? Er is wel een alternatief naar het zuiden, meer om de hoge Atlas heen. Maar da's wel een dikke weg, veel minder aantrekkelijk. Dus hopelijk kan het toch. Marc is trouwens goed voorbereid, hij heeft een enorme deken gekocht, dus die heeft het nooit met koud!