in de ban van stempelstan

Yes, we horen erbij!
Sinds gisteren zijn we dan toch echte pelgrims. Eigenlijk zaten we allebei een beetje in dubio, maar in de herberg in Burgos moesten we wel, anders mochten we er niet overnachten. Dus toch: allebei een camino-pas en stempelen maar! In herbergen, cafés en restaurants. Het is wel even wennen, zit ik nu met m'n biertje in de zon op het terras, ben ik die pas dus weer vergeten...

Anyway, we zijn dus fietspelgrims die de Camino doen. De meesten lopen 'm uiteraard, maar je kan hem ook per fiets, paard of rolstoel doen. Van die laatste twee hebben we er overigens nog geen gezien onderweg. Als zijn er pelgrims die er zo slecht bij lopen dat een paard of rolstoel geen overbodige luxe zou zijn. Gisterochtend liep ik de trap af naar beneden om m'n fiets te pakken, achter een pelgrim die dusdanig strompelde dat hij over één verdieping een minuut deed. En dan moet de dag dus nog beginnen. Ai.

Die dagen beginnen overigens erg vroeg nu we in de auberges overnachten. Als je er al kan ontbijten moet dat voor 7 uur klaar zijn, en om 8 uur moet je sowieso weg zijn. Het is dan nog schemerig, maar de meeste lopers zijn dan al minstens een uur onderweg. Maar wij zitten om 8 uur dus ook op de fiets. Het loont zich wel, die vroege start. De zon moet nog opkomen, en het licht is fenomenaal! Zelfs als er qua landschap niet veel bijzonders te zien is. Gelukkig is het weer dusdanig dat die zon er meestal ook wel is. Vanochtend was het daarbij ook stervenskoud, net boven nul. Ik ben vergeten om zapatitas de los maños mee te nemen, en dat kwam me dus duur te staan. Gelukkig heb ik wel sokken zat: 2 paar om je handen, dan gaat ie ook wel eigenlijk.

Die Camino, het is wel een ding. Ton vroeg zich in een reactie op mijn vorige verhaal af of het wat zou zijn, op de fiets of lopend. Op de fiets bevalt ie me prima! We volgen eigenlijk continu de looproute, behalve als het pad zo smal is dat je de lopers te veel in de weg zit. Hij is grotendeels onverhard, over goede gravelwegen, maar er zitten ook pittige klimmetjes in, en soms is het toch ineens één bak stenen. Maar er zijn ook makkelijker alternatieven waarbij je meer op asfalt kan rijden.

Lopen dan? Het lijkt me aan de ene kant wel wat: de route is mooier dan ik vooraf gedacht had. Je hoeft vrij weinig over de weg. Er zijn echter ook lelijke en saaie stukken. Soms heb je zo'n stuk gravelpad pal langs een provinciale weg, en dat duurt dan 7 km ofzo. Op de fiets ben je daar dan met een klein half uurtje wel vanaf, maar lopend is het toch best lang. Erger wordt het in de grote steden: de lelijkheid daaromheen heeft in Spanje de neiging nogal uitgestrekt te zijn. De 10 km voor en 10 na Logroño was massief lelijk, en de stad zelf had ook vrij weinig te bieden op maandag halverwege de dag. Niks open, behalve een paar snoepwinkels en een vage Aziatische winkel waar ze louter rot fruit en naar plastic smakende chips verkochten. Burgos was mooier, maar de Camino komt er vanuit het oosten in: je moet eerst om het vliegveld heen, en vervolgens krijg je 7 km bedrijventerreinen langs een drukke weg. En dan beginnen de buitenwijken: van die typisch Spaanse flatgebouwen met schuine daken. Het kostte ons wel een uurtje om bij het centrum te komen, lopend door je er een dag over als je geen marathonloper bent. Best stug lijkt me dat.

Maar ja, die lelijkheid en saaie stukken zijn misschien juist wel goed om je hoofd leeg te maken, of om juist te overdenken wat je met de rest van je leven wil. Er zijn sowieso een hoop redenen waarom, en manieren waarop mensen de Camino doen, dat is na talloze gesprekken en andere indrukken wel duidelijk. Wandelaars die elk jaar een stukje van de route doen als vakantie. Niet alleen uit Europa, maar we ontmoeten nogal wat Aziaten en Amerikanen. Met of zonder bagagevervoer, sommigen lopen alleen met een klein dagrugzakje. Er zijn lopers die alleen de eerste 100km vanaf Pamplona en de laatste 100 tot Santiago doen, en de rest foezelen. Maar af en toe ontmoeten we ook de diehards die helemaal vanuit Nederland of Duitsland in één keer de Camino lopen en al maanden onderweg zijn. En fietsers dus. De wandelaars zijn we na een dag alweer kwijt omdat we per dag veel verder komen, de fietsers zien we vaak weer terug. Een groep Mexicanen, inclusief kinderen, die op hele brakke fietsen rondrijden en waarmee we veel lol hebben. Twee Spanjaarden die net wat harder fietsen dan wij, maar omdat ze heel vaak pauze hebben halen we ze toch steeds weer in.

In de herbergen heb je een soort backpackers sfeer en slapen we op slaapzalen met soms wel 20 man. Gelukkig slaap ik meestal door het gestommel en gesnurk heen. Alhoewel, afgelopen nacht lag naast mij een dame in een hele grote chipszak op bed. Dat ding kraakte nogal, ik werd er regelmatig van wakker. Maar ja, het hoort er allemaal bij!

En zo zitten we intussen op zo'n 450 km van Santiago. De bedoeling is om daarna nog door te rijden naar Lissabon. Iets tussen de 2 en 3 weken zal dat nog zijn. We gaan het zien.

Groetjes vanuit Carrion. Carry on!
Willem