Op de brommer naar Nouakchott

21 december 2018 - Nouakchott, Mauritanië

"Over 70 km komt er weer een knikje. De weg gaat dan weer ietsjes naar rechts.", aldus Marc, gisteren halverwege de dag. Da's mooi, dan hebben we de wind straks weer wat meer recht van achteren in plaats van schuin van links.

De oplettende lezer heeft 'm al door: de dichtheid aan spectaculaire avonturen is wat afgenomen. Niet geheel onverwacht: het traject Atar - Nouakchott was op papier een typisch tussentraject. 450km kaarsrecht asfalt door niks, met als enige highlight het mijnstadje Akjoujt (koper en goud). Met de verwachte noordoostenwind zou dat makkelijk in 4 dagen te doen zijn, wellicht zelfs in 3. Dus: handjes op het stuur en gaan!

Eergisteren begonnen we d'r aan. Een dag later dan gepland: na een kwaaltjeshersteldagje Atar kreeg Marc dé cliché kwaal op bezoek: reizigersdiarree. Dus nog maar een dagje ons laten onderdompelen in de luxe van Bab Sahara. Leuke bijkomstigheid bleek te zijn dat Just ook zelf bier brouwt, dus mijn 2e (en 3e, tevens laatste) biertje van Mauritanië werden soldaat gemaakt. Je mag geen drank importeren in Mauritanië, maar wel de ingrediënten.

Voor de rest moet ik zeggen dat Atar me nogal tegenvalt. Het is niet meer dan een groot stoffig dorp, al helemaal geen stadje te noemen. Voorzieningen anders dan een markt en wat simpele winkeltjes zoals je ze overal hebt zijn er niet. Er is één aardig restaurantje waar je een broodje friet kan eten. En er zijn nogal wat "plonkers": jongeren die te pas en vooral te onpas op je af komen en (meestal in het Engels) heel geïnteresseerd doen. Uiteindelijk wil zo'n plonker je wat aansmeren wat je niet nodig hebt, of hij vraagt gewoon geld, nadat hij eerst naar een geit heeft  gewezen en heeft uitgelegd: "this is a goat". Typisch een toeristenfuik-dingetje. Atar heeft dat dus ook, en als je dan als enige toerist rondsjouwt ben je dus mooi de sjaak. Nee, dan is het toch lekkerder om wat rond te lummelen op die fijne camping! Waar je elke dag wel nieuwe reizigers ziet komen en gaan, meestal Duitsers. Met de motor of met een megalomane jeep.

Goed, die 450 km dus. Tassen vol met eten, waterzakken gevuld en gaan! Het werden uiteindelijk 3 dagen door de leegte. Hoe leeg is leeg? Ook in de leegte blijken toch wel wat dorpjes te zijn. Nou ja, "dorpje" is misschien een te groot woord. Nederzettingen dan. Een paar huisjes, een tent erbij. Natuurlijk ook een moskee. En veel van die huisjes blijken ook dienst te doen als winkeltjes. Water verkoopt ie altijd wel, een pak pasta, een yoghurtje, cola, een blikje vis of koekjes ook wel. Soms ook stokbrood! Dus feitelijk hoef je voor de basics niet per sé hele volle tassen te hebben. Waar het echter wel aan ontbreekt is horecavoorzieningen. Theetentjes zijn heel zeldzaam, zelfs in de grote highlight Akjoujt was er gisteroxhtend met moeite een bakkie oploskoffie te scoren. Blijkbaar typeert dit wel de binnenlanden van Mauritanië: basic voorzieningen zat, maar ook niet meer dan basic. Ook niet in de wat grotere plaatsen.

Geen horeca dus, en het landschap verandert ook niet zo snel. Doorrijden dan maar! Zo maak je nog eens afstanden. Windje schuin of recht in de rug, helpt ook wel mee. Alsof je op de brommer door het landschap heen zoeft, met een gangetje van 25 a 30 per uur. Lekker stevig doortrappen op het grote mes om momentum te houden. Maar ook met zo'n snelheid is 150km een lange zit. Dus ben je na zo'n dag toch redelijk afgedraaid. En een partij smerig! Al dat stof .... lekker als zo'n stroeve vrachtwagen je tegemoet komt en een verse lading stof komt brengen. Een zonnebril helpt niet echt, daar gaat het achter zitten. Aan het eind van de dag een kampeerplekje zoeken, en dan met een halve bidon aan water en een sok als washandje jezelf een beetje proberen te wassen. Viespeuken zijn we!

Van de 3 etappes was vandaag wel de stroefste. Wind meer van de zijkant, en héél veel zand en stroeve vrachtwagens. Op 100km van Nouakchott werd het landschap ronduit lelijk: zo plat als een avondje Muziekfeest op het Plein, en als enige kleur: lichtgrijs. Het zand, de verdorde vegetatie, de stenen, de lucht, zelfs de zon: 50 tinten lichtgrijs! En dan ineens het plaatsnaambordje: Nouakchott! Het landschap: zandduinen. Geen stad te zien. 10 km verderop komt er zowaar wat rommelige bebouwing langs de weg, en na nog 10 km begint het een beetje op een stad te lijken. Bij het eerste restaurant langs de weg trakteer ik mezelf op een broodje hamburger en een milkshake (Marc doet alleen de shake), daarna snel een hotel zoeken en de zoutafzettingen eraf spoelen. Binnen!

Morgen een dagje Nouakchott, eens kijken wat dat voor stad is. Daarna koers naar Senegal: da's nog een dikke 200km. Ik ben er wel aan toe. Mauritanië is een erg mooi land, maar na een paar weken zandhappen en uit je ogen wrijven (dat laatste niet doen als je net pepertjes hebt zitten snijden, domdomdom) mag het wel weer eens wat groener en vriendelijker. 

Foto’s

9 Reacties

  1. Astrid:
    22 december 2018
    Zou niets voor mij zijn. Maar wel knetter mooie foto's zeg.
  2. Martin Reitsma:
    22 december 2018
    Jullie zien wel af zeg! Prachtige foto's en weer een geweldig verhaal!
  3. Erik:
    22 december 2018
    Mooie plek om een nieuwe MadMax op te nemen... die benzinepomp...!
  4. Anja:
    23 december 2018
    Gelukkig weer wat leuke video’s!
  5. Willem Hoffmans:
    23 december 2018
    Goed gezien! Video's uploaden ging een tijd lang niet vanwege slecht internet. En de MB's van mijn Mauritaanse Simca moeten op :-)
  6. Olaf:
    23 december 2018
    Geniaal verhaal! Munnen brommer doeget niet. Keep on biking in the free world!
    De Rod Stewart van Reislogger
  7. Dries van Dijk:
    23 december 2018
    k Krijg de rillingen bij de video. Vast veel kouder dan 1963! Maar op foto en video mooie vlakverdelingen. En dat 3 dagen..... gelukkig hebben we de benzinepomp nog.
  8. Linde:
    23 december 2018
    Hee wereldreiziger, ik steek wat laat in. Nog heel wat verhalen te lezen, maar wel de films en foto's gezien. Wat ongelooflijk mooi, ik geniet mee. Het kriebelt enorm als ik jullie zo zie fietsen, maar hier heb ik het lef niet voor. Nog heel veel genieten gewenst, en ik heb met de feestdagen wat te doen..jullie verhalen lezen. Veel liefs uit een lekker nat en donker Nederland.
  9. Wadie:
    24 december 2018
    Hoe verdere in Afrika, hoe mooier de foto’s en video’s. Ruim over de helft van jullie reis ?