Guinee: nieuwe uitdagingen

Het laatste stukje Senegal loopt soepeltjes. Tot vlakbij de grens volgen we goed fietsbare "brommerpaadjes". Ze staan deels in Openstreetmap, deels heb ik ze thuis zelf getekend op basis van satellietbeelden. Hier in het zuiden van Senegal pakt het goed uit. Af en toe een fiets of een brommer, verder niks. Zo waan ik me op de MTB-route van Amerongen. Tot je ineens weer in een dorpje komt. Het paadje splitst, we nemen de rechter en ineens sta je midden in een compound tussen de mensen. Oops, wrong paadje! Erg is het niet, de mensen zijn vriendelijk en we kunnen aan de andere kant de compound weer af. Zo gaat dat hier. In één van de dorpjes is een kleine maar héél drukke markt. De kleurrijkdom die de mensen aan hebben kun je hier kopen, vur wènnig! Marc doet een dealtje hier en daar.

Op 5 km voor de grens komen we bij de hoofdweg. Uitgestorven. Parallel hieraan loopt het brommerpaadje door. Pas vlak voor de grens stuiten we op een muur en moeten we de weg op. Links is een mooie grenspaal, met afstanden tot een aantal plaatsen. Conakry 786. Best veul eigenlijk. Op de weg een witte streep: de grens! Rechts een hele trits loketten aan weerszijden van de streep: rechts Senegal, links Guinee. Maar: uitgestorven! We kunnen wel gaan staan wachten tot er iemand komt die ons tegenhoudt ... toch maar door. Verderop is wel reuring. Een soort van dorp, met een koord over de weg gespannen. De echte grensovergang? Gewapend met paspoort lopen we langs de politiepost: we mogen meteen door. Geen stempeltje of niks. Honderd meter verder is er nog eentje: hier is het wél raak. Kantoortje in, paspoort inleveren, de vraag wat je beroep is. Allemaal heel vriendelijk, paspoort wordt gescand en klaar. We zijn in Guinee!

Bij een straattentje nemen we een sandwich met mayonaise, en na vragen om een ei krijgen we er ook een eitje op. De kaviaar is helaas uitverkocht. En dan nog geld wisselen! Bij alle vorige grensovergangen stonden hele hordes vage mannetjes klaar om geld te wisselen, hier niemand. Bij een winkeltje blijkt het te kunnen. Ik heb intussen berekend dat we voor de 35.000 CFA (50 euro) die we over hebben toch wel een half miljoen moeten kunnen beuren. We krijgen 546.000 Guinee franc, in briefjes van 5000.

Goed in de slappe was gaan we op weg naar Koundara, 40 km verderop. De hitte is drukkend, de lucht is heiig, de weg is recht. En vanochtend vond ik het nog te  koud om het zwembad in te duiken, niet meer voor te stellen. Droge savanne, geen schaduw. Af en toe een dorpje waar weinig leven in lijkt te zitten, de mensen liggen onder een boom voor Pampus. Gelijk hebben ze! Rare toeristen ook, met 36 graden gaan fietsen. Gelukkig heb ik nog een fles "wegtiefwater": ordinair kraanwater om af en toe m'n hoofddoekje mee nat te maken. Scheelt een slok op een borrel. In Sambaia, 15 km voor Koundara, is nog een grenscontrole. Blijkbaar voor mensen die via geheime brommerpaadjes de grens zijn overgestoken, die worden hier alsnog gesnaaid. De beambte is er een voor wie de bureaucratie lijkt uitgevonden. Streng neemt hij de paspoorten in ontvangst, en gaat geduldig alles zitten overpennen in zijn gastenboek. Achter hem een half ingestorte archiefkast met half vergane archieven. Je kan wel raden wat er met dit mooie schrift gebeurt als het vol is.

Tegen vijven kachelen we Koundara binnen. Tijd voor een rustdag! Kijken of we een beetje een luxe hotel kunnen vinden, de laatste dagen zijn we erg verwend wat dat betreft. Op OSM staan 3 hotels. De eerste is het "Hotel de Ville". Meestal is dat het stadhuis, hier schijnt het een écht hotel te zijn, met chambres enzo. Althans, dat was het ooit. Het is een verzameling bouwvallige huisjes die bewoond lijken. Althans: er lopen geiten rond en er hangen kleren. Geen topper. Mensen langs de weg wijzen ons naar hotel nr. 2, links van de weg een zandpad in. Poort door: een rij hokjes en een heel eng donker gebouw met tafels. Een soort hele ranzige bunker. Daarin ontwaar ik een vrouw die roerloos voor zich uit zit te staren. Ik vraag haar maar niet of de jacuzzi al op temperatuur is. Ook geen topper.

Wellicht moeten we onze standaard wel wat aanpassen, oppert Marc. Deze keer toch geen zwembad? Op weg naar hotel 3 krijgen we hulp van een man op een brommer. Maar goed ook, want er staat niks aangegeven. We komen voor een dichte poort, een scheel kijkende man doet open. Er is één kamer, maar die is gereserveerd. We kunnen wel kamperen in de tuin. Doen we, nadat we de prijs hebben gedrukt van een kwart miljoen naar 150k. Nog steeds loeiduur, en er is geen stromend water en geen elektra, maar we hebben wat. In Ethiopië zouden we dit superdeluxe hebben genoemd. En douchen met een emmertje is ook best lekker.

's Avonds gaan we de stad in om eten te scoren. Stoffige boel, veel mensen en vooral héél veel brommers, die ook als taxi dienen. Bij een kraampje op straat kijken we in de pannen: in het schaarse licht ziet dat er niet heel uitnodigend uit. Maar ... er blijkt een Italiaans restaurant te zijn! Weliswaar net zo shabby als alle andere tentjes, maar ze hebben wel spaghetti. Mét mayonaise! Bij de benzinepomp op de hoek doen we nog een ijsje. En nog zo'n typisch dingetje in een nieuw land: een nieuwe simkaart scoren om jullie te kunnen blijven spammen. Om alles te kunnen betalen trek ik de enige pinautomaat in Koundara leeg. Hoppa, 3 ton in de pocket! Huh, da's maar 30 euro. Nou ja, voor nu genoeg. Zo'n nieuw land, het is altijd ff wennen. Maar er valt een hoop te ontdekken in Guinee!

's Avonds slaap ik in op het heerlijk rustgevende geknar van brommers. Er zijn echter ook andere geluiden. Ergens ver weg worden de hele nacht verzen uit de Koran voorgelezen. Gelukkig ver weg. Maar rond 5 uur slaat ook dichtbij de godsdienstwaanzin weer toe. De muezzin roept in intervallen van ongeveer 10 minuten op tot gebed, met indringende stem. Precies vaak genoeg om niet meer te kunnen slapen. Eigenlijk geen verrassing: al vanaf Mauritanië is dit wel een dingetje. Gelovig zijn oké, bidden prima, maar om nou in de koelste uren van de dag de mensen hiervoor uit hun slaap te houden? Mogen ze nog een keer uitleggen.

En, zoals al aangekondigd: het zal wel weer een keer "anders" gaan. Vanochtend het slechte nieuws: Marc is ziek. Diarree, buikpijn, slap, moe, kortom: niet goed. Het ijsje, de spaghetti, te veel frisdrank, de warmte. Of een combi van alles. Het wordt dus een dagje liggen en hangen, veel meer zit er voor Marc niet in. En hopen dat het beter wordt. Ik ga zelf nog wel een paar keer de stad in, om boodschappen te doen en een beetje rond te kijken. Maar ook voor mij is het een lamdagje, midden op de dag moet je je koest houden, dat doen de locals hier zelf ook.

En zo zitten we weer eens in een beslissende fase. Kunnen we wel door? Het voor ons liggende traject, via Mali (niet het land maar het plaatsje) en Labé, is pittig. Er moet sinds lang weer eens flink geklommen worden. En het blijft heet: morgen gewoon weer 36 graden. Oké, in Mali (1400m hoogte) is het 10 graden koeler, maar daar moet je eerst nog komen. Kortom: als we allebei gezond en fruitig zijn al uitdagend genoeg. Marc vertoonde vanavond voorzichtig weer tekenen van leven, maar om die weer vlot te krijgen is meer nodig. Minstens nog een dagje aansterken, wie weet overmorgen. En zo niet, dan is het ook mooi geweest, laten we ons naar Conakry taxiën en gaan we daar nog een paar dagen aan een Copacabana-strand liggen. We'll see!