Kassa!

Kassa!
Ik ben weer miljonair. Niet dat dat hier bijzonder is, maar toch. We zijn gearriveerd op het eiland Kassa, voor de kust bij Conakry. Huisje aan het strand, bar en restaurant erbij, een ideale plek om nog even twee dagen helemaal niks, en in elk geval niks moeilijks te doen, voordat we overmorgen terug vliegen naar ... België.

Blij dat we er zijn! Vanaf Kindia waren het nog 2 korte ritjes naar hier, gewoon over een degelijke asfaltweg, niks spannends aan. Of toch wel? Het hotel bij Kindia was een heerlijk plekje, vandaar dat we er een dag zijn gebleven na ons N24 avontuur. Meteen ook een goed moment om de terugvlucht te regelen. Zoals dat altijd gaat met fietsen in een vliegtuig: gedoe! Maar met wat hulp van Suzanne, Marc's vriendin, geregeld!

De etappe naar Coyah, een voorstadje van Conakry, liep lekker soepel. We moesten daarheen omdat we daar onze fietshoezen hebben heengestuurd, per post vanuit Valencia, 3 maanden geleden. Ze waren netjes aangekomen, en men was ook geïnformeerd waar ze lagen, alleen had 'men' juist eergisteren een dagje vrij. Dat werd dus nog even zoeken. Maar eind goed al goed.

Gisteren de laatste "echte" rit. Kassa ligt aan de zuidwestpunt van Conakry, en Coyah in het noordoosten. Nou heeft Conakry een aparte ligging. Het is in feite een langgerekt schiereiland dat deels in zee ligt, en deels in een moeras. Het is vrij smal, maar wel héél lang. In het noordoosten stuit de snel groeiende stad op een muur van steile rotswanden, en probeert zich door een paar gaten daarin te wurmen in haar expansiedrift. Coyah ligt in één van die gaten. Ofwel: in Coyah zit je eigenlijk al in Conakry. En dan is het nog 60 kilometer naar het puntje vanwaar we de boot kunnen nemen. Maar goed, 60km door de stad lukt ook wel. In Dakar hebben we geleerd dat je niet moet proberen om slim via kleinere weggetjes door zo'n stedelijk gebied heen te komen. We pakken dus de Autoroute Fidel Castro, ofwel de voortzetting van de N1, waar we al op zaten. Lekker makkelijk. De weg golft flink op en neer: 50m dalen, riviertje over, 50m klimmen. Uiteraard is het warm, en de lucht is wazig en smoggy. Ik zit achteraan, beter als Marc het tempo bepaalt.

Na 16 km draait Marc een tankstation op. Hij voelt zich ziek en uitgewoond. Weer iets fouts gegeten? Het heeft er alles van weg. Zelfs op een stoeltje lukt het hem nauwelijks overeind te blijven. Gelukkig is er een plee bij het tankstation: buitengewoon goor, maar toch. Na een tijdje (en iets met die plee) gaat het weer wat beter. Ondanks een bus die continu staat te gassen zonder weg te rijden is het een "redelijk" plekje om even bij te komen en een paar ORS'jes achterover te gieten. Na 2 uur kunnen we verder. Gelukkig maar, want stranden in zo'n buitenwijk en ergens een shabby hotelletje gaan zoeken: geen feest.

Het gaat eigenlijk weer verrassend goed. Marc krijgt onderweg zelfs goesting om gekleurde tiewraps te shoppen om de fietsen mee op te leuken. Wel is het vandaag overal markt, zo lijkt het. Lastig, bij zo'n markt wordt tweederde van de weg (en de middenberm) ingenomen door kraampjes en krioelende mensen. En het verkeer is er niet minder om, dat loopt dus volledig vast bij weer zo'n markt. Er ligt veel vuil op straat, vooral bij de markten. Hopen bij mekaar geveegd, deels in de fik gestoken. Toch komt Conakry, als je er zo doorheen fietst, een pak minder smerig en shabby over dan Dakar. En er ligt veel vuilnis, maar ik krijg het idee dat het in Nouakchott erger was. Kortom: voor de titel "smerigste stad van Afrika" is Conakry niet meer in de race.

Na 55 km komen we aan op het zuidwestelijke puntje. Eigenlijk is dit kleine en relatief rustige aanhangsel van het schiereiland het échte Conakry. Maar, net als bij Dakar, géén plaatsnaambordje. Om naar het eiland te varen zijn er 2 manieren: de Ferry, of een bootje regelen in de vissershaven. Het laatste wordt aangeraden, dat doen we dan ook. Omdat Marc het wel een beetje gehad heeft regel ik wat via een vaag mannetje, en betalen we natuurlijk veel te veel (anderhalve ton terwijl een ticket 6000 kost), maar het gaat wel lekker vlug. Als we op het eiland zijn vraagt het mannetje ineens nog een bom geld: met nog een klein beetje smeergeld komen we weg. Dat kan wellicht wat degelijker op de terugweg!

Kassa dus! Volgens de Lonely Planet to the World is het highlight nummer 1 van Guinee. We banjeren eerst over een stenig pad door het dorp, het vakantiepark waar we heen willen ligt een kilometer verderop. Ziet er meteen goed uit: het zwembad ligt te blinken in de late middagzon en er klinkt lome muziek. Maarrrrrr ... we zijn niet welkom! Het is privé. Afdruipen dan maar, op zoek naar accommodatie nr. 2. Zou in Soro moeten zijn, het andere dorpje. In Soro worden we het strand opgestuurd. Lopen dus, met als extra hindernis de aangelijnde vissersbootjes waar we langs moeten, en als toetje een extra stenig en steil klimmetje. De reserves, vooral die van Marc, worden nog even helemaal tot het gaatje opgemaakt. Maar dan: Club Bamana! We zijn er. Einde van deze niet echt vlekkeloze rit door Conakry. Eindpunt van de reis. We nemen een biertje (ja, Marc ook!) om het te vieren.

Kassa dus! Een fijne plek om nog 2 dagen lui te zijn en door te mijmeren over deze reis. Een resort zou je kunnen zeggen, maar wel op z'n Guinees. Ook hier zie je geen gewone toeristen. Het is weekend, en er is wel heel veel volk. Een grote groep Turken die de hele dag Fanta lurkt, en aan de waterpijp zit. En er is een grote groep Spanjaarden, die drinken Heineken. Handig, want de dozen waar de flesjes uit komen kan ik goed gebruiken als beschermmateriaal voor mijn fiets. Nog even doorzuipen, mannen! Uiteraard veel Afrikanen, en nogal wat gemengde stellen (cliché: oude blanke man met dikke buik, jonge inheemse vrouw, al dan  niet met klein kind). Voor zover ik het begrijp zijn het allemaal expats en hippe Conakryanen die hier weekend komen vieren. Die hebben dus straks zondagavondstress en dan peren ze 'm weer. Verder is er een Frans-Guinees stel dat souvenirs verkoopt. Marc gaat daar straks z'n slag wel slaan, want z'n fietstassen zijn bijna leeg. En dat miljoen moet op, natuurlijk.

Maar het is dus gedaan! Een boottochtje en een km of 10 fietsen naar de luchthaven scheiden ons nog van de terugvlucht. Ik kijk er intussen echt naar uit. Na de N24 zit ik gewoon vol qua indrukken. Mensen die je groeten langs de weg, ik groet automatisch terug, maar het zal allemaal wel. En de herrie en chaos van Conakry, het zal allemaal wel. Geen zin meer om me er weer in te storten en uitgebreid foto's te gaan maken, ik rij er met oogkleppen doorheen. Het is klaar. Het mooie dagboek dat ik van Sas heb gekregen is ook vol. Het is mooi geweest. Een reis zoals ik nooit eerder heb meegemaakt, en een reis zoals je ook niet elk jaar kan maken. En ook niet met iedereen. Alleen zou ik het nooit doen. Met z'n tweeën: je weet vooraf dat het nogal wat vraagt van een vriendschap om 3 maanden op elkaars lip te zitten en zoveel mee te maken. Met Marc had ik daar wel vertrouwen in, dat dit goed zou gaan. En het hééft een hoop gevraagd! Maar "in the end" ging het altijd weer goed, en werd het eigenlijk alleen maar beter.

Om met een bekende Vaderlandse artiest te spreken: het is goed zo!

Aan de trouwe volgers: jullie hebben mij enorm gestimuleerd om steeds met nieuwe verhalen te komen, heel veel dank daarvoor! Dit is zeer waarschijnlijk het laatste verhaal, ik ga jullie niet opzadelen met het verslag van 2 dagen bier drinken op het strand, en met het gedoe om de fietsen in het vliegtuig te krijgen. En, helaas Frans, ik ga ook geen nieuwe verhalen uit m'n duim zuigen als ik weer thuis ben. Dit was het dus. Er zullen wellicht nog een paar fotootjes volgen van de afgelopen dagen, omdat het internet hier wel erg faible is. De rest komt wel weer als ik jullie "live" spreek in Nederland!

Dus in goed Guinees: houdoe en bedankt!