Mauritanië van binnenuit

Beste mensen,

Mooi dat jullie de verhalen zo waarderen. We moeten er echter wel diep voor door het stof gaan. Letterlijk welteverstaan. En stoffig zal het nog wel een tijdje blijven. Nog pakweg een week Mauritanië, en dan wacht Senegal! Of dat minder stoffig is, da's nog maar de vraag. Senegal is weliswaar geen Sahara meer, maar ook daar zitten we midden in het droge seizoen. We zullen het wellicht voorlopig moeten doen met de 5 druppels die gisteravond vielen.

Die 5 druppels vielen op de camping van Atar. Bab Sahara: een plek die wordt gerund door Just en Leonie, een Nederlands stel. Goed weggestopt achter het stoffige Atar: een mooi startpunt voor het volgende traject: 450 km door de leegte naar Nouakchott (voor niet-ingewijden: de hoofdstad van Mauritanië). In die 450 km welgeteld één plaats: het mijnstadje Akjoujt, na 180 kilometer. Dat vergt dus wel weer de nodige logistiek. We hadden wel zin om lekker door te knallen, maar toen we de camping op reden begon die zin ineens te wankelen. Mooi plekje! Lekker om een beetje rond te lummelen. Marc heeft wat last van kwaaltjes: ontstoken vinger, stofneus, stijve schouder. En die begonnen ineens heel erg op te spelen. Een dagje rust zou wel goed doen! En ik had ook wel zin om die logistieke operatie een dagje uit te stellen. Dus ....

Mooi van zo'n dagje niks is dat je hier en daar een praatje maakt en daardoor het land beter leert kennen. Da's sowieso wel een voordeel van op de deze manier reizen. Met de fiets zit je midden in het landschap, en ook midden in het dorp tussen de mensen. En je bent in no time gestopt om even iemand de hand te schudden, een foto te maken of een paar woorden te wisselen. Met andere reizigers of met locals. En zo gaandeweg merk je dat Mauritanië werkelijk totaal niet lijkt op het land dat het volgens de media zou moeten zijn. Ik zou zeggen: gelukkig maar! Mauritanië blijkt een heel gastvrij land te zijn, met een super relaxte sfeer. Niks "streng", achtergebleven of wereldvreemd. Just, die hier 20 jaar geleden verzeild is geraakt en deze camping heeft opgezet, kan zich dan ook bijzonder ergeren aan de documentaire die onlangs is uitgezonden. In die docu worden dingen als slavernij, onderdrukking en het vetmesten van vrouwen breed uitgemeten alsof dat de norm in Mauritanië zou zijn. "Totale onzin, niet waar!" volgens hem, en ook volgens anderen die we spreken. Dat soort uitwassen zullen vast wel ergens spelen, maar op grote schaal? Laat staan de norm. Tsja, in Nederland heb je ook hele rare uitwassen, en natuurlijk is iedereen er zwaar aan de drugs. En ze hebben allemaal van die idiote houten schoenen aan.

Ook van eventuele onveiligheid merk je hier hoegenaamd niks. Atar ligt op het randje, Chinguetti ligt in het rode gebied: negatief reisadvies! Verder naar het zuiden is alles rood. Toch komen we te pas en te onpas reizigers tegen die daar geweest zijn en dezelfde relaxte sfeer aantreffen die wij hier ervaren. Tsja, zijn die lui nou allemaal zo naïef of ... ? Maar voor de goede orde: wij gaan daar niet heen, en zetten vanaf morgen koers naar het "gele" (= veilige) Nouakchott. Waar overigens hier juist voor wordt gewaarschuwd: in heel Mauritanië kun je rustig je fiets en alle bagage een dag onbeheerd laten staan, maar niet in Nouakchott. De gevaren van de grote stad.

Vandaag dus Atar, gisteren kwamen we over een wasbord piste vanuit Chinguetti. Zoals op de foto's hopelijk duidelijk wordt: daar zit je op de rand van de échte, échte woestijn. Zandduinen zover je kan zien. Je hoeft er maar een klein eindje in te lopen en hebt het idee dat je er totaal in verdwijnt. En dan te bedenken dat Chinguetti als het ware op een soort "landtong" ligt in wat werkelijk een oceaan van zand is. Echt fascinerend. En dan vooral in de vroege ochtend of de late middag, als de zon laag staat. Moet ie er wel zijn, natuurlijk. Eergisteren ochtend begon wat twijfelachtig, maar werd uiteindelijk heel mooi. In de avond wilden we nog een keer kijken, maar we hadden te maken met een fenomeen dat in Nederland ook wel eens optreedt: het raakte zinloos bewolkt! Dan maar de wekker zetten voor gisterochtend, een nieuwe poging. Helaas pindakaas! De lucht was zelfs zo dreigend dat het leek alsof er een regengebied zat aan te komen. Hat zal toch niet, midden in de Sahara? Inderdaad, toch niet. Wel een gure wind, die ons dan wel weer extra snel over die wasborden heen jaagde. 
Hopelijk morgen weer zo'n "gure wind" als we opnieuw de leegte in trekken.

Overigens, Just en Leonie doen meer dan alleen een camping runnen: ze hebben hier in het dorp ook allerlei interessante ontwikkelingsprojecten. Meer daarover op http://www.bab-sahara.com