De N24

Even had ik het idee dat Guinee te laat kwam. Na de soepel lopende dagen in relatieve luxe in Senegal was de binnenkomer in Guinee geen toppertje. Karige voorzieningen in een benauwd en smerig grensplaatsje. Toen Marc weer vlot de oude werd konden we gelukkig verder, maar de uitgebreide variant door Guinee zagen we niet meer zitten. Het werd noodgedwongen een directere route naar Conakry. Een vluggertje: minder speciaal dan we eerder voor ogen hadden. Met hopelijk toch nog een paar aardige etappes.

Die snelle route blijkt echter zo gek nog niet. Sterker nog: het 280 km lange traject over de N24 ontpopte zich als één van de hoogtepunten van deze reis. Een ware Finale van deze Symfonie in vijf delen (Spanje, Marokko, Mauritanië, Senegal, Guinee).

Dag 2 op de N24 was een topdag in alle opzichten. We hadden ons kamp opgeslagen in de bush, vlakbij een dorpje. Terwijl ik aan het douchen was (d.w.z. de fles wegtiefwater over me heen kieperen) was Marc met behulp van een Marokkaans nummerbord en een paar afgeschreven tentharingen een brander in elkaar aan het sleutelen. Onze vierde brander intussen. Mijn benzinebrander heeft het na wat eerdere dipjes in Koundara definitief begeven. Onderweg hebben we twee keer een gasbrander van het merk Mongaz gescoord. De eerste, gekocht in Marokko, deed het slecht en beleefde z'n meltdown op de camping van Atar. De tweede hielp ons in Koundara uit de brand, nee, ín de brand. Hij deed het beter dan de eerste, zelfs zó goed dat hij tijdens het koken van de eerste pan spaghetti van onderen helemaal wegsmolt. De steekvlam die vrijkwam vaagde op een haar na mijn tasje met geld, paspoort en bankpasjes weg. Einde brander nr. 2. De vierde brander is een houtbrander: veilig maar ... langzaam. Het duurt ongeveer een uur om een pan water "ongeveer" aan de kook te brengen. Dat werd dus een avondje slow-cooking! Maar, eigenlijk wel gezellig zo. De volgende ochtend werd ik wakker met een concert van vogels. Geen idee hoeveel soorten, en hoe ze heten, maar mooi was het! (@Astrid: ik heb een stukje opgenomen, je mag me wel een keer helpen om ze te determineren). Overdag een mix van de vriendelijke sfeer van de Casamance, gecombineerd met weelderige vegetatie en, voor het eerst sinds mensenheugenis ... bergen! En overal riviertjes. En vooral: héél erg Afrika. Vooral vroeg in de ochtend was het licht bijzonder mooi. We reden een tijdje op met twee afgeladen busjes, die het moeilijker hadden dan wij. Terwijl wij overal stopten om foto's en filmpjes te maken haalde we ze toch steeds weer in. Ergens onderweg zijn we die busjes toch kwijtgeraakt.

Doel van dag 2 over de N24 was Télimélé, een stadje dat je alleen vanwege de naam al een keer bezocht moet hebben. Er zou een hotel zijn. Net voordat we het plaatsje binnenrijden ineens rechts van de weg: Auberge! Hé, da's leuk. Het ligt ook nog eens aan de rivier. Het is nog vroeg, dus we kunnen nog ff lekker poeliën. En er is een restaurantje bij. Lekker buiten de stad, ver weg van de muezzins die ons ongetwijfeld weer om 4 uur (of de hele nacht) wakker gaan houden. We nemen twee kamertjes (ze zijn nogal klein) aan de voorkant. De eigenaar meldt ook kamers aan de achterkant te hebben, maar die liggen nog te blaken in de zon. Dank je de koekoek, we nemen die aan de voorkant.

Nou hebben we een lesje geleerd, 4 jaar geleden in Ethiopië. Daar ook regelmatig hotelletjes (of iets wat daarvoor door moet gaan) net buiten de stad. Dat hebben we geweten: altijd barstte er s'avonds een bak herrie los die van geen ophouden wist. Na een paar keer hadden we ons lesje wel geleerd: hotel net buiten de stad: NIET DOEN! Even vergeten, 4 jaar later. Na het eten is de disco in volle gang. En ook in Guinee is de autotune intussen ontdekt, waarmee je iets dat van zichzelf al heel lelijk is, lekker nóg lelijker kan maken. Als een Chinese naakthond met zijwieltjes, zo klinkt dat ongeveer. Blijkbaar vindt de jeugd het geweldig: ouderen vinden het lelijk, dús is het goed. Ik weet overigens niet of die misvormde reut in Guinee gemaakt is: het kan buiten Vaticaanstad in elk willekeurig land zijn gemaakt, ik sluit zelfs Nederland niet uit.

Om 2:15 gaat de stekker eruit, en de laatste jongeren druipen af: het viel tegen. Beter voor ons. Maar hotels net buiten de stad ...

Op dag 3 komen we eerst door Télimélé, een lekker chaotisch stadje. Als we Télimélé uit rijden slaat de schrik me (en vooral Marc) om het hart: asfalt! Gloednagelnieuw asfalt nog wel. Het zal toch niet zo zijn dat ... ???
Gelukkig niet: 2 km verder houdt het asfalt abrupt op en de weg wordt zelfs extra pokdalig. Vooralsnog heeft de asfalteerlobby Guinée nog niet overspoeld, de Chinezen hier houden zich alleen nog maar bezig met telecomdingetjes. Zo ploeteren we op dag 3 heerlijk weer 70 km verder. In Kounkouré slaan we water, brood en gekookte rijst (handig! hoeven we niet te koken op onze slowcookingbrander) in. Ons kampeerplekje is deze keer extra luxe: we zitten aan de rivier! En zonder disco. Nadat een paar dorpelingen langs zijn geweest om te wassen hoor je alleen nog maar kikkers en krekels. De brander heeft intussen een upgrade ondergaan, en we krijgen nu kokend water in een half uurtje. Ook nog maar een bèkske koffie dan.

Vandaag dag 4. Een kort ritje van 55 km tot Kindia. Makkelijk, toch? Na 3 dagen "roodheidswaanzin" dreig ik een tikje blasé te worden, maar nee, de verwondering over dit geweldige traject houdt niet op. Niet dat het makkelijk is, overigens. Laat vertrokken (ik moest zo nodig nog even de plomp in) dus het is al meteen heet. En veel nijdige klimnetjes. De weg wordt drukker en eerder slechter dan beter: niet alleen stenen, maar ook wasborden en mulle stukken. Tot Kindia gaat het zo door, zelfs in de "buitenwijken" is er niets dat eraan doet denken dat je een grote stad nadert.

On 5 uur in de middag rollen we dan toch Kindia binnen. Asfalt! Heerlijk! Meteen ook een enorme verkeerschaos. En veel "verboden in te rijden". Er is ook nogal wat politie, dus dát negeren doen we maar ff niet. De weg door het centrum zit totaal verstopt, dus we besluiten zonder te overleggen alle toeristische highlights van Kindia (zijn er vast wel, toch?) te skippen en meteen de N1 op te draaien die netjes om de stad heen loopt. Die moeten we morgen toch hebben anyway. Net buiten de stad (!) vinden we een gezellig uitziend hotel, waar ze Guiluxe, Guinees bier hebben.

Tot zover de N24. Wat een ervaring was dit zeg. Voor reizigers die voor het eerst buiten West-Europa op vakantie willen zou ik niet direct Guinee aanraden, maar als je wat ervaring hebt met "rare" landen en ongebaande paden wil betreden zou ik zeggen: try Guinee! En, met de fiets of de motor is de N24 zeker een aanrader, die in geen reisgids mag ontbreken. Afrika op z'n meest Afrikaans. Toerisme bestaat hier domweg niet, je moet het maar een beetje proberen te doen met waar de locals het zelf mee doen. Hard werken is het wel, maar het is elke zweetdruppel waard. Guinée, wát een land!

Nog 80 km naar Coyah, waar onze fietstassen liggen. Een klusje voor morgen. Ja, na dit avontuur zal zo'n stuk langs een drukke asfaltweg voelen als een klusje. Daarna nog een half dagje (denk ik) naar Conakry. Volgens geruchten ligt het huisvuil daar nog hoger opgestapeld dan in Nouakchott. We gaan het zien! Daar "ergens" nog een paar dagen relaxen en dan is het mooi geweest!