Nightboat to Ziguinchor

Niemand! En het ziet er niet uit alsof er de laatste pakweg week iemand is geweest. Vreemd. Het kampement stond heel goed aangegeven, en mensen die we tegenkwamen wezen ons allemaal hierheen zonder ook maar te vragen waar we heen wilden. Zelfs in het dorp. Goed, ook prima. De kranen doen het, we hebben eten in de pocket. Er is zelfs electra en internet, dus ik kan jullie rustig blijven spammen met foto's (deze keer lekker veul) en epistels. Maar het zegt wel wat over de staat van het kampementen-project, waar de reisgids zo vol van is.

De oplettende lezer heeft 'm al door: we zijn niet meer in Dakar. Vanochtend zijn we met de boot aangekomen in Ziguinchor, en hebben van daaruit een mini-etappetje gefietst naar Coubalan.

Dus toch!

Ik moet zeggen dat we toch wel goed zaten open ons plekkie in Dakar. Terras, zwembad, sympathiek personeel, prima om ff bij te komen, te relaxen en te bedenken wat we nou eigenlijk wouwen. Leuk dat je dan in een paar dagen zo'n plek beter leert kennen. Je krijgt je vaste adresjes: het winkeltje waar we elke ochtend één fles water kopen, ons vaste nescafé-mannetje, de bakker waar we stokbrood kopen en waar je geen croissants moet kopen omdat die voor 80% uit ongebakken deeg bestaan. Van die leuke alledaagse dingetjes. En lekker vaak de plomp in. Ondanks dat blijft Dakar een gore, lelijke metropool zonder een echt gezicht. Geen centrum, slechts een afwisseling van rijke buurten (sáái) en volksbuurten die lelijk zijn maar waar tenminste geleefd wordt. Beter gezegd: waar óverleefd wordt. En de Place de l'indépendance is zonder bommen en granaten niks meer dan een lelijk en kil plein, omgeven door in aanbouw zijnde torenflats. Het meest verrassend is eigenlijk wel de kust. Er zijn best veel  stukken die niet zijn bebouwd met luxueuze privé eigendommen, hotels en pretparken. Daar liggen verrassend mooie (en héél rustige) strandjes. En de zee is, in tegenstelling tot Saint Louis, niet bezaaid met plastic en andere zooi. Best wel schoon eigenlijk. Al met al: Dakar is gezichtsloos en tóch fascinerend!

Maar goed, verder gaan of niet? Naast Marc had ik met Nieuwjaar ook wel twijfels. Een gevoel van "het is wel mooi geweest zo". Vol van alle indrukken, tijd voor even géén nieuwe indrukken. Even géén toerist zijn. Lekker weer meedoen met die kneuterige dingetjes waar het thuispubliek mee bezig is, ook wel fijn. Had ik zelf nog wel echt zin om weer een nieuw avontuur aan te gaan? Zo niet, dan maar niet!

Zin kun je niet maken, je kunt het wel de tijd geven. Bij het zwembad waren er lekker weinig indrukken. Dat Marc weer de "oude" Marc begon te worden werkte ook wel mee. Het werd toch snel duidelijk: we gaan die boot pakken! En dan zien we wel weer verder. Toch naar Guinee? Zou best wel eens kunnen.

Gisteravond dus de boot. En dan mag je meteen vrezen voor trein-achtige taferelen. Maar nee, dat hebben ze in Senegal wel afgeleerd. In 2002 zonk hier de Joola, ook op weg naar Ziguinchor, met bijna 2000 man aan boord: tot op heden de grootste scheepsramp in de Afrikaanse geschiedenis. Toen vermoedelijk wél trein-achtige taferelen, er waren 3 keer zoveel passagiers dan was toegestaan. Tegenwoordig gaat het netjes met vaste zitplaatsen (die je ook echt toegewezen krijgt), wordt je ticket vaker gecontroleerd dan bij welke grensovergang dan ook, en worden presentielijsten bijgehouden. Alhoewel, de bagage controle is dan wél weer lekker halfslachtig. De scanner is kaduuk. Tas openmaken, bananen zitten bovenin, ze knijpen een keer en het is wel best. Maar al met al werd het een relaxed ritje met een niet al te volle maar wel gezellige boot. En natuurlijk was er disco, het is wel Afrika hè?

En zo zijn we dus weer in the road! Weg uit de smog, het stof valt hier ook wel mee. Groen hier, enorme bomen met steltwortels, en veel water. Anders! En ook de mensen zijn anders. Kleurrijk en vooral héél relaxed. Ze vinden het leuk om te groeten, een praatje te maken en op de foto gezet te worden. Geen gezeur. Het Senegal zoals we hadden gehoopt. En de onverharde wegen zijn vooralsnog prima te fietsen. Marc heeft weer spatjes, ik moet vrezen dat ie toch een keer een dikke steen onderin mijn fietstas moffelt. Game on!

Om 5 uur komt er ineens toch iemand langs. Hij gaat de beheerder (denk ik) bellen dat er gasten zijn. Even later 2 mannen: ze vragen wat we willen. Onze tenten staan al, prima. Avondeten? Biertje erbij? Komt voor mekaar! Net voor zonsondergang lopen we nog even het dorp in, eens zien waar die vrolijke muziek vandaan komt. Er blijkt een groot feest te zijn, met hele hordes dansende vrouwen en kinderen. Een DJ praat de boel aan mekaar en rapt lekker zelf mee, jongeren zitten met trommeltjes mee te doen. Verderop worden in werkelijk gigantische pannen héle lekker ruikende dingen klaargemaakt. Geweldig sfeertje. Afrika!

Doe er nog maar 3 weken bij!