Een reis met negen levens

Dit is een reis met 9 levens, lijkt het wel. Al een paar keer hebben we op een breekpunt gestaan. In Dakar was stoppen een serieuze mogelijkheid, en ook de afgelopen dagen zag het er even heel slecht uit, toen Marc ziek, zwak en misselijk wakker werd.

Maar dat dingen "anders" gaan, betekent net zo vaak een verrassing in gunstige zin. Eergisteren werd Marc een stuk frisser wakker. Meteen werden er weer plannen gesmeed voor een vervolg. We hadden er wel weer zin in! Wat ook meespeelde was dat Koundara een plek is waar je nogal moeilijk van wegkomt zonder te fietsen. Openbaar vervoer is hier feitelijk niet, en een ritje met een taxi naar Conakry schijnt om en nabij de 700 euro te kosten. Een brakke rit, over héél slechte wegen. En dat "slechte wegen" speelt ons dan weer in de kaart: als het voor auto's slecht is, is het meestal leuk fietsen.

En we wilden heel graag weg uit Koundara. Eigenlijk is het gewoon een ranzig stadje dat weinig leuks te bieden heeft, zelfs voor ons. Ogenschijnlijk een belangrijke grensplaats, maar in feite een uithoek van het land. Er is nauwelijks verkeer tussen Guinee en Senegal, dus Koundara ligt aan het eind van alles. De winkeltjes verkopen allemaal hetzelfde, en dat aanbod is héél beperkt. Er is nergens stromend water. Ooit was dat er wel, getuige de kranen die je wel ziet. Maar blijkbaar hoeft de waterleiding niet zo nodig hersteld te worden, de jerrycans met water worden per ezel gebracht. En er is, werkelijk waar, in het hele stadje niet één rol pleepapier te krijgen! Nogal lastig met een diarreepatiënt aan boord. Ik vreesde al dat het boek "Mali Blues" van Lieve Joris eraan zou moeten geloven, maar gisteren onderweg werden we gered door een Duits stel dat nog wel een rolletje voor ons had.

Verder dus! Maar ook dit gaat weer anders. Plan was om via Mali en Labé te rijden, maar we doen nu een meer directe variant via Télimélé en Kindia. Hiermee zijn we ineens 200 km dichter bij Conakry, zonder te fietsen (en zonder te smokkelen). En hij is minder zwaar. Althans: we komen minder hoog. Of dat daadwerkelijk minder klimmen betekent moet je natuurlijk maar afwachten. Maar goed, als alles een beetje oké loopt zullen we eind van de week wel in Coyah (bij Conakry) zijn.

Gisteren zijn we dus vertrokken. Eerst de asfaltweg naar Gaoual. Beetje een moetje: dezelfde duffe weg als waarover we Koundara binnen reden. Kilometers aftikken! Het uitzicht: een beetje meer van hetzelfde. Gedurende 20 seconden even héél mooi uitzicht, maar daar mag je dan weer geen foto van maken. Sorry guys!

Laat in de middag zeilden we Gaoual in, en hield het asfalt op. Naar alle kanten! Lekker sfeertje, leuk plaatsje. Je merkt meteen al het verschil met de reut van Koundara. En er blijkt een heus hotel te zijn. Welnee, een resort! Compleet met terras en zwembad. Maar dan wel weer op z'n Guinees. Het zwembad staat leeg, en de tegeltjes op de bodem zijn voor de helft weggeërodeerd. En er is geen elektra. "Vanavond om 19 uur, tot middernacht" volgens de eigenaar. En ook hier gaat het weer raar. Twee mannen in één kamer mag niet, we moeten twee kamers nemen! Na moeizaam onderhandelen komen we er uit ( soort van): we mogen op één kamer, maar dan wordt wel onze moeizaam bedongen korting weer teniet gedaan. Ach ja.

Vandaag dus het echte werk: het begin van 280 km rode weg! Een nachtmerrie voor automobilisten, een paradijs voor fietsers! Hoe Afrikaans wil je het hebben? Savanne met apen en gieren, leuke dorpjes en heuvels. Zorgen voor genoeg water en eten in de pocket en hobbelen maar! Af en toe een knijterharde espresso in een koffietentje voor de motivatie.

En zo zijn we toch weer lekker op weg. Maar deze keer ligt het einde toch echt op de loer. In Conakry houdt de tocht met negen levens sowieso op. Hoe precies, wat precies, wanneer precies, dat zien we nog wel even. Eerst nog maar een stukkie "keutelen" (Brabants voor rustig fietsen, anderen zouden dat "sierfietsen" noemen. Ik hou jullie uiteraard op de hoogte.

Houdoe!