Rode wegen op weg naar Guinee

Een erg goede move om voor de Casamance te kiezen! Senegal zoals je hoopt dat Senegal is. Groener, mooie weggetjes en, vooral, hele leuke mensen. Zo toegankelijk als hier hebben we ze nog niet eerder meegemaakt. Altijd groeten, vaak willen ze ook op de foto en als je niet "oppast" krijg je ook nog van alles aangeboden. Maar ook erg relaxed. Als je midden in een dorpje ergens gaat zitten om pauze te houden komen de mensen wel naar je toe, schudden de hand, vragen hoe het is, maar ze laten je verder ook rustig je gang gaan.

Natuurlijk zijn er ook hier uitzonderingen. We zitten nu in Vęlingara, een plaatsje in het oosten van de Casamance, op zo'n 100 km van de grens. Gisteren wilden we wildkamperen maar omdat het zo lekker ging zijn we doorgereden, ruim 100 km over een rode stoffige weg. De 3 nachten hiervoor hadden we steeds een hele fijne plek met een sympathieke sfeer. Hier dus niet. Na eerst 2 auberges geprobeerd te hebben die er nogal spookachtig uitzagen zijn we in het meest fris uitziende hotel neergestreken. Eerst gevraagd of we de tenten mochten neerzetten: dat mocht, maar dan moesten we wel om 6:30 opzouten, want dan komt de tuinman (het is dan nog een uur donker maar dat terzijde). Oké, dan maar een kamer. Eten? "Wat willen jullie?" Ik vraag om een suggestie. Overleg met de kokkin: vervolgens de mededeling dat we maar ergens in de stad moeten gaan eten, ze heeft er ineens helemaal geen zin meer in. Gelukkig hebben we onze wildkampeermaaltijd (8x woordwaarde) nog: dus onder het genot van een biertje maken we op het terras een maaltje, terwijl een dikke meneer wél een maaltijd heeft gekregen. Da's waarschijnlijk een jager, want we zitten in een "jachthotel". Anyway, toch een goeie nacht. Nu zitten we een beetje rustig aan te doen omdat het zo'n lange dag was gisteren, en word ik continu gevraagd wanneer we nou eindelijk eens opzouten, want de schoonmaakster wil onze zwijnenstal schoonmaken! Echt, die lui moeten nog wat aan hun presentatie doen.

Maar zoals gezegd: dit is héél atypisch voor wat we de afgelopen 4 dagen zijn tegengekomen. Mooie weggetjes door leuke dorpjes en veel groen, in het begin ook veel water. Het feest van het vorige verhaal kreeg nog een staartje. Het bleek een bruiloftsfeest te zijn. 's Avonds na het eten gingen we nog een keer kijken, die disco was nog maar een opwarmertje. Nu was het totale gekte. Een familielid van de bruid danste met een masker op op heel energiek getrommel en gejoel en daagde het publiek uit. Energie! Bijna eng. Toen het "masker" verdwenen was verscheen er een in stro gehulde danser en die deed er nog een schepje bovenop. Eigenlijk niet te beschrijven, deze sfeer. Zinderend. En wij waren er gewoon onderdeel van. Ik heb er een paar filmpjes van gemaakt, maar internet is hier zo fiebel dat het niet lukt om ze te uploaden.

Dat het ritme hier in de genen zit bleek wel de volgende dag. Tijdens een pauze (alweer pauze? Ja, alweer ja!) liep een horde kleine kinderen yellend achter een jochie aan dat op een emmertje een retestrak ritme sloeg. Die waren al aan het oefenen voor de volgende bruiloft.

Ook memorabel zijn de veerpontjes. We moesten 2 keer de rivier over. Netjes een kaartje kopen en wachten. Meteen word ik aangeschoten door een kerel die me duidelijk probeert te maken dat hij ons ook wel over kan zetten. Onzin, de pont gaat over 5 minuten en we hebben net een kaartje gekocht. Even later zien we een motorbootje met mensen en een scooter erin wegvaren, wij wachten geduldig tot er iets op de pont gebeurt. Bij de tweede oversteek pakken we het beter aan. Om 9 uur gaat de pont. Officieel dan. De bus komt aanrijden maar gaat weer terug. Ook hier weer een kerel, deze keer met een Prins Bernhard zonnebril. Hij vraagt 5000 franc. We weten de prijs tot 2000 franc te drukken, en in no time zijn naast ons en de fietsen ook 2 scooters + bemanning aan boord, en steken we van wal. De pont hebben we niet meer teruggezien. Zo werkt dat dus hier.

En zo zijn we dus mooi en verrassend makkelijk hierheen gezoefd. De rode wegen van de Casamance zijn een stuk beter fietsbaar dan in het zanderige noorden van Senegal. Je wordt er mooi bruin van, ook. Beetje wintersport-kleurtje. Leuk om te zien hoe naast het landschap (weer wat droger, een héél klein beetje reliëf) ook de dorpen veranderen. In het westen heb je grote huizen met golfplaten daken, hier in het oosten leven de mensen op afgeschermde compounds in ronde hutjes. En het traditioneel Afrikaans zoals je je dat voorstelt. Overigens zijn de meeste hutjes wel van beton of bakstenen.

En nu dus op een steenworp afstand van Guinee! Wellicht morgen de grens over? En dan is het nog 650 km tot Conakry, als we de route volgen, korter als we wat meer rechttoe-rechtaan gaan. Geen idee hoe het zal lopen. Meer klimwerk, zijn de wegen begaanbaar, is 36 graden nog wel te doen? Het zal vast wel weer een keer "anders" gaan. Maar sowieso begint de reis een beetje op z'n eind te lopen. Dat merken we aan onszelf, en ook aan de spullen. De benzinebrander vertoont steeds meer kuren. Echt goeie binnenbanden heb ik ook niet meer, vanochtend heb ik m'n klavertje-5 band omgetoverd tot klavertje-6 (6 plakkers over mekaar). En over de kleren zeg ik maar beter niks. Je wordt toch een beetje moedeloos als je een shirt 10 minuten uitspoelt en dat er dan bij het uitwringen gewoon bruin water uitkomt. Welnu: als dát nou het ergste is, dan gaat het blijkbaar wel goed!

Laten we het daarop houden. Tot in Guinee!