Tam kamperen in Tafraout

We zijn aangeland in Tafraout, een metropool van 6800 inwoners, te midden van de verfrommelde rotsformaties van de Anti Atlas. Op een camping, de eerste keer in 3 weken Marokko. Tsja, kamperen wordt nu echt lekker, nu het 'definitief' mooi weer is. En het helpt ook dat we gisteren zijn afgezakt naar 1000 meter. Mooi, kan die Gore fleecetrui eens in de was!

3 Weken Marokko. Marc opperde een paar dagen geleden, tijdens die stugge, wat saaie etappe naar Taliouine, wel toe te zijn aan een ander land. Het landschap was wel mooi, maar niet meer zó speciaal. Het grillige weer: vaak goed maar toch onbetrouwbaar, en vaak ook koud.

 En het eten. Je kan in Marokko heel goed eten. Belangrijk voor als je op fietsreis bent. Lekker brood, een goeie tagine, of couscous: dat gaat er wel in! Maar na 3 weken wil je ook wel weer eens wat anders, en da's lastig als je in die vage plaatsjes op restaurant gaat. Je loopt op zoek naar eten dan door het straatje en kijkt dan waar flink wat rook is. Dáár gebeurt het! Meestal staat er dan iemand bij een barbecue met een soort van vliegenmepper met daarop half verbrand vlees. Je kan dan kip of gehakt krijgen, met brood of friet, en een Marokkaanse salade. Ondanks het shabby uiterlijk is dat eten meestal verrassend goed. En dat blijkt wel: gisteren hadden we, omdat we in een relatieve toeristenfuik zitten, meer keus. Ik wilde wel weer eens couscous. Prima, maar eigenlijk haalt dit het niet bij dat spul van de vliegenmepper, en al helemaal niet bij de couscous die we kregen bij de herberg na mijn uitglijer in de Hoge Atlas. 

Maar goed, het is wel lekker om weer eens andere dingen te krijgen. We gaan richting zee, dus wellicht weer eens vis (anders dan tonijn uit blik, ons standaard voedsel als we wildkamperen). 

Op de landschappen raak ik echter niet uitgekeken. De afgelopen dagen hoorden tot de mooiste in Marokko. De ene keer totaal nihilistisch bruin gesteente, ga je de bocht om dan is alles ineensweer groen. Welnu, de foto's geven wel een beeld. Helaas krijgen jullie alleen de kiekjes: de echte foto's kan ik niet uploaden. 

En dan de mensen: de hartelijkheid en behulpzaamheid van de Marokkanen kent haast geen grenzen. Alleen in de Hoge Atlas was de sfeer hier en daar wat minder, hier in het zuiden is het een en al hartelijkheid. Kortom: ik ben na 3 weken nog niet klaar met Marokko!

"It was all downhill from here", zei Roger Waters van Pink Floyd naar aanleiding van hun meesterwerk Dark Side of the Moon. Hetzelfde geldt voor ons. De afdaling is gisteren al ingezet en gaat vandaag door. Nu op 1000 meter, over 2 of 3 dagen zitten we aan zee! En dan zijn er geen bergen meer. Plat, tot in het zuiden van Senegal! Tsja, hoe zal dat zijn na al dat geploeter over die bergpassen? We gaan het zien!