Een weekendje Sidi Ifni (dubbeldik zaterdagnummertje)

Weekend! Yes! Eindelijk!
Misschien raar voor jullie, midden in zo'n vakantie blij zijn dat het weekend is, maar we zijn echt aan weekend toe. We zijn neergestreken in Sidi Ifni, een stadje aan de kust, dat tot 1969 Spaans was. Dat Spaanse is er nog volop: schattige witte huizen, veel Spaanse namen, en je kan hier paella eten enzo. De ruige zee beukt hier tegen de klippen op, en het strand bestaat meer uit grote stenen dan uit zand, en ligt bezaaid met meuk (plastic, botten, hout, schelpen en heel veel ondefinieerbare zooi). Paradijs voor strandjutters, wie weet vind je nog wel een zeldzame persing van The Velvet underground & Nico, inclusief niet afgepelde banaan!
Gisteren aan het eind van de ochtend zijn we hier aangekomen. De ruim 200 km vanaf Tafraout waren toch wat ver voor 2 dagen. Lekker 1000 meter bergaf denk je dan, doe je zo, maar het landschap en de wegen zijn nogal grillig. Als je 10% naar beneden sjeest zijn die 1000 meter er in 10 km doorheen gejast, en de overige 190 zijn NIET vlak. En natuurlijk had ik bij het maken van de route nog wat leuke obscure offroad klimnetjes gevonden. Om het een beetje uitdagend te maken.

Bij het uitrijden van Tafraout bleek echter dat de zin en de spirit er bij Marc een beetje uit was. En de volgende dag, toen het bij hem wel weer lekkerder ging, overkwam mij hetzelfde. Lichamelijk ging het nog steeds als een tierelier, mentaal was ik ook wel ff klaar. Het vooruitzicht van een (of 2, of 3?) dag niks doen, en dan niet om de regen af te wachten, maar gewoon puur voor de leut, ik was er wel aan toe. Effe niet fietsen en, belangrijker nog, effe niet de poppenkast eromheen. Want, hoe afwisselend ook, ergens is het ook wel veel hetzelfde. Feitelijk ben je de hele dag bezig met fietsen, en ervoor zorgen dat je de volgende dag weer kan fietsen. Eten, slapen, inkopen doen, route bekijken, hotel regelen, kampeerplek zoeken en een beetje privé en zonder lekker banden daar proberen te komen. En dan heb je nog al die indrukken die je de hele dag opdoet en moet verwerken. Geheugenkaarten van camera en telefoons krijg je tegenwoordig niet meer vol, maar het hoofd van de mens evolueert wat minder snel. En een flinke verkoudheid (bij mij) helpt ook niet zo. Dus efkes wat minder nieuwe indrukken in die kop stampen is wel lekker.

Weekend dus! Luieren en dingetjes doen (Marc noemt dat rommelen). Beetje zitten, rondhobbelen, veel en lekker eten, bier drinken. Ieder zo z'n eigen dingetjes: Marc is op zoek naar nieuwe buitenbanden voor z'n schoenen, en een paar "offroad pantoffels" (een specialiteit van deze streek). Ik moet nog wat kwijtrakertjes vervangen: stiekjes en een hele zwik batterijen. En: muziek! Vanavond is er een concert in town met Sahara muziek ... als ik érgens blij van word .... O ja, we moeten dan natuurlijk wel op chique, en mijn afritsbroek is gescheurd, ook nog een klusje.

Kortom: lekker luiwammesen, en minstens morgen ook nog. Intussen ontstaan er wat vage contouren van het vervolg. Het idee leeft om met oud&nieuw in Senegal (Dakar?) te zijn. Da's nog ver weg. Een maand. Maar ook qua afstand. Ik weet van een eerdere reis dat bij Agadir een bord staat met "Dakar 2500km" ofzo. Wel, we zitten nu een km of 100 verder, dat zal dan wel 2400 zijn. Nou kún je dat best in een maanden doen als je de mooie blinkende asfaltweg langs de kust neemt zonder te veel fratsen. Maar dat wordt 'em dus niet. Wij willen wél veel fratsen. Spannende weggetjes in Senegal, en als het kan ook een brakke treinrit naar de binnenlanden van Mauritanië: het schijnt daar ongelooflijk mooi te zijn. Hoe en wat, dat zien we wel. Het idee is nu om na ons "lost weekend" naar Tan Tan te fietsen, en dan een stukje te bussen (in Aalst noemen ze dat "foetelen", in Vught noemen ze dat "foezelen", en krijg je er een "busreet" van).
Maar ik ga zo eerst eens even de plomp in. Tot later!