Vastlopers en uitglijers

We zijn in Agoudim, een dorpje in de Hoge Atlas. Buiten is het ietwat guur, binnen snort de kachel tevreden, terwijl mijn kleren én fietstassen te drogen hangen. 100 Meter voordat we hier arriveerden maakte ik bij het oversteken van het laatste riviertje een enorme uitglijer, waardoor ik diagonaal gestrekt in het water lag. Alles zeiknat, maar voor zover ik het kan overzien doet alles het nog, de camera toont voorzichtig ook weer teken van leven. 

De dag begon op een idyllisch en niet eens zó koud kampeerplekje, ver verwijderd van 'normale' wegen. Om er weg te komen moesten we eerstde fietsen tegen een mergelhelling opruwen, en een stuk door een lege rivier waden. En dat om op een soort stenen 'achtbaan' te komen. Anders kan ik het niet omschrijven. Een 'weg' die is aangelegd, ogenschijnlijk volkomen random door het landschap, zonder rekening te houden met reliëf, dus gewoon knalhard bergop en weer naar beneden. Die weg leek gisteren redelijk de goede kant op te gaan, maar na een uur ploeteren verdween ie ergens rechtop tegen een berghelling aan. Dat was voor ons het einde: te laat om nog terug te gaan, en toen hebben we de tenten uitgepakt. 

Het was trouwens een erg mooie maar ook zware dag. Perfect weer in Midelt. Vol goede moed begonnen aan de pindakaasklim die ik al had verkend. Liep lekker, we wisten de pindakaas redelijk te omzeilen, tot op het punt waar ik eergisteren was omgedraaid. Daarna werd het slechter. Meer zut, en bij Marc liep ie al snel vast. Sowieso heeft Marc minder ruimte tissen zijn dragers en wielen dan ik, dus bij hem is ie eerder vol. Maar even later was ie bij mij ook vol, en dan ook goed vol! Alle bagage eraf, nen vervolgens een klont klei ter grootte van een grote baksteen weg zien te peuteren. En dan weer gaan. De Jaffer route: het was een avontuur! En dat eindigde dus bij die rare weg. 

Vanochtend dus die achtbaan achterstevoren gedaan, en om weer op de gewone route te komen moesten we eerst nog ff lekker vastlopen in een paar dorpen en om een Stuwmeer hem dat op geen enkele kaart stond. Vervolgens kwamen we nog 3 Spaanse collega's tegen die ook hierheen wilden. Het laatste stukje (15 km ofzo) was lekker over asfalt langs de rivier omhoog. Een beetje gedegradeerd asfalt, dat wel. Een heel groot beetje gedegradeerd! Het eindigde in een helse ploeterpartij door geruishellingen, en tig keer de nogal wilde rivier door. Had dat Nederlandse stel 2 dagen geleden toch een punt toen ze vertelden dat er zoveel wegen in de Atlas onbegaanbaar zijn geworden (ik dacht toen 'jaja, zal wel'). Gelukkig ging alles goed en bleef alles droog. Tot die ene uitglijer .... 

But anyway, we doen het nog dus we kunnen verder. Morgen richting Imilchil, daarna het dak van de tour (2900+ meter) en de Hoge Atlas uit. Op papier goed te doen, maar hoe het echt uitpakt??? We gaan hetzien!