Onder een heldere muggenhemel

Ik lig in m'n tentje naar de sterrenhemel te kijken, ergens in the middle of nowhere, zo'n 90 km van Tan-Tan. Alleen de binnentent opgezet, dus ik kan mooi naar buiten kijken en het morgen licht zien worden. Buiten is het echter niet te harden! Zó niet te harden dat we niëens hebben gekookt vanavond. Rondlopend en springend wat brood naar binnen gewerkt, snel een bakkie thee en dan gauw de tent in. Aan de temperatuur ligt het niet, die is dik in orde. Regen ook niet, het is hier gortdroog. Wind dan? Nee! Wás die er maar! De hele dag heeft het gewaaid, en voor de verandering was het eens [fout antwoord op de kwisvraag] wind. Maar nu staat er windkracht 0.00 en Marokko tovert weer een verrassing uit de hoge hoed: MUGGEN! En niet zo weinig ook! En ik maar denken dat het in Zweden erg kon zijn.Maar toch niet in Marokko??? Wel dus.

Gelukkig is Marokko verder wel erg Marokkaans gebleven, met dat kleine vleugje Spaans van Sidi Ifni. Een érg fijne plek, een plek waar je blijft hangen omdat er zo'n lekker relaxed sfeertje hangt. Het had maar weinig gescheeld of we hadden er nog een extra weekend-dag aan vastgeplakt. Ik begrijp ook heel goed waarom Kees, een Nederlandse pensionado, hier in de winter wekenlang blijft zitten met z'n camper. Marc raakte met hem aan de praat omdat hij een Nederlander zocht die wat overbodig geworden spullen (o.a. een warme deken) kon meenemen naar Nederland. Kees is een sympathieke ex-avonturier die het vanwege medische problemen wat rustiger aan moet doen en nu in de donkere maanden het wit en blauw van Sidi Ifni opzoekt.

Ja, Sidi Ifni is een fijne plek! En er is altijd wat te doen. Zoals dat concert eergisteren. Geen grote concertzaal: we moesten ergens naar binnen in een achteraf straatje, en werden naar binnen geloodst: een riad-achtige plek met kussens en een klein podium. Het duurde even voor ik doorhad dat we gewoon buiten zaten. Op een binnenplaats, dat wel. We waren de eerste gasten. Op het podium geen traditionele instrumenten, maar gitaren, bas, drumstel en een keyboard. Een uur lang gebeurde er weinig. Er kwamen wat mensen, er gingen weer wat mensen weg en die kwamen weer terug. Uiteindelijk kregen we thee, en een kerel ging op gitaar het hele songbook van Fernando Carulli spelen. Aardig. Vervolgens kwam er een Marokkaanse rockband het podium op. Terwijl ze aan het soundchecken waren legde de drummer uit wat er ging gebeuren, maar door de herrie was dat niet te verstaan. Daarna begon eindelijk het concert. Best goed. Niet traditioneel, maar rock, wel lekker rafelig en Marokkaans. Vervolgens een pauze (thee en klembakkes-koekjes) en een tweede set met meezingers. Daarna werd het vaag. Afgelopen? Het was intussen een uur of 11. Er werd wat gejoeld en gejouwd, iedereen wisselde van instrumenten maar uiteindelijk was alleen de gitarist vervangen. Toen begonnen ze met covers, en de sfeer werd nogal melig. Eerst het zwaar onderschatte en zelden gecoverde Knocking on heaven's door. Toen daarna het basloopje van Stand Bami werd ingezet hadden Marc en ik tegelijkertijd iets van "pfffff!!!" en zijn we m genokt. De volgende ochtend hoorden we van het vrouwtje dat ons de kaartjes had verkocht dat daarná het traditionele concert begon! Zij was tot 1 uur gebleven...

Maar goed, wij zijn dus niet gebleven. En vanochtend, of eigenlijk pas rond de middag, ook met een beetje pijn in het hart weggegaan uit Sidi Ifni. Toch wel weer lekker om on the road te zijn! En het liep ook als een trein vandaag, de benen en het hoofd zijn weer fris. 30 km asfalt en 50 km over stenen rammen, lekker! Het was niet bijzonder mooi, maar zeker aan het eind van de dag, als de schaduwen lang worden, is het toch wel weer speciaal. Eens kijken of we morgen Tan-Tan kunnen halen. Weer zo'n plek waar je volgens de reisgids van weg moet blijven ...