Links rijden in West Sahara

Zes weken onderweg! Marc attendeerde me er vanmiddag op. "En, ben je het nog niet zat?", vroeg ik. "NEE!!!". Marc moest nogal hard schreeuwen om boven de herrie van de wind uit te komen. Maar het klonk overtuigend. En het geldt voor mij ook! Nog zoveel te doen en te zien.

We zijn duidelijk een nieuwe fase ingegaan. Het "woestijn-achtige" van de afgelopen 2 weken: het was allemaal Spielerei vergeleken bij de "echte" Sahara. Gezellig, best lieflijk en toch nog verrassend groen. Hier, ten zuiden van Dakhla, is het NIET groen. Met veel kunst en vliegwerk groeit hier en daar nog wat, verder is het geel, bruin, grijs en stoffig. Er heerst een rauwe sfeer. Zeker niet onvriendelijk: de mensen hier zijn gastvrij, zoals we gewend zijn. Maar het is allemaal een stuk afgeleefder en armoeiiger. Je merkt aan alles dat het hier het grootste deel van het jaar niet te harden is. De cafeetjes en restaurantjes zijn van binnen donker: gemaakt om de Gele Terrorist zoveel mogelijk buiten te houden. Nu is het prima: je hoort mij niet klagen over 28 graden in de schaduw (ook al is er geen schaduw). Maar goed, we hebben het over de koudste maand van het jaar.

Dat het verschil met pakweg Tan-Tan zo opvalt, komt natuurlijk ook doordat het zo snel ging: 850 km zuidelijker in één nacht. De bus dus! Gisteren om 16:30. Het werd uiteindelijk een dik uur later. Redelijk comfortabele bus. Aantal stops, soms gepland, soms ongepland. Het vriendinnetje van de chauffeur (denk ik) stapte in en moest er 300 meter verder weer uit. Avondeten-stop, keertje tanken, chauffeurswissel, en wat opstapplaatsen. En, nogal wat politiecontroles, waaronder een paar hele zinvolle. Dit alles zorgde voor een welkome vertraging. Aankomst in Dakhla was gepland om 6:00 uur, nog 2 uur donker. Sub-optimaal. En wij wouwen er ook nog eerder uit: Dakhla ligt op een schiereiland waar we niet heen willen. Door alle vertraging werden we precies bij het krieken van de dag op de afslag 50km voor Dakhla afgezet. Perfect! 
In elkaar gefrommelde fietsen weer uitvouwen, omkleden, koffiedrinken en gaan! Stug klusje: er stond weer eens wind. Van de zijkant deze keer. Niet heel fijn en niet heel veilig. Als een dikke vrachtwagen je tegemoet komt met 90 in het uur word je (bijna) van de weg geblazen. Achterop komend verkeer is nog erger: je mag een stukje mee in de zuiging en wordt dan ergens op het midden van de weg weer uitgespuugd. Onhandig als er dan nog eentje achteraan komt. Het vergt de nodige stuurmanskunst dat een beetje veilig te doen. De oplossing is echter simpel: links rijden! Je blijft dan uit de wind van het zuigverkeer, en je ziet ze aankomen. Hoogstens moet je af en toe de berm in, maar dan wel veilig.

Aan dat veilige, maar stugge klusje kwam vanmiddag abrupt een einde. We reden vlak langs de kust, en Marc ging even kijken hoe het er beneden (het plateau met de weg ligt 50 meter hoger) uitzag. Een idyllisch wit, bijna maagdelijk strand! Om een lang verhaal kort te maken: ineens geloofden we het wel. Morgen weer een dag! Dat werd dus nog even een duik aan het eind van de dag. Lekker, die oceaan. Opvallend: er staat nog het een en ander aan hengels, van een stel vissers. Die laten dat gewoon achter en komen morgen terug. Dat kan hier dus.

Morgen dus weer een dag. Op weg naar Mauritanië, nog 260km tot de grens. En dan wacht ons wellicht de trein.