Paradontax!

Na 5 weken Marokko zijn we de grens tot op 200 meter genaderd! Morgen eens kijken hoe we dat verder doen: we komen dan in Niemandsland, en een km of 10 verder wacht de grens met Mauritanië. En we hebben nog geen visum, dat zal dus nog wat "hassle" zijn. Maar we hoeven gelukkig niet achteraan te sluiten bij de stoot vrachtwagens die hier staat te wachten. Vanavond voor de verandering weer eens een hotel: gloednieuw nog wel! En lekker uit eten op het terras, met vertrouwd voetbalcommentaar op de 8Rgrond.

Vier dagen over een asfaltweg langs de Sahara gebikkeld, een slordige 350 km. Soms easy going, vaak ook hard werken. Je raadt het al: de wind! Die is altijd aanwezig (windkracht 5 is wel het minimum). De richting bepaalt of dat makkelijk is of niet. "Wè prakkezeer de toch?", zei mij pa de laatste tijd nogal eens. Ik moet zeggen: af en toe dacht ik dat zelf ook wel de afgelopen dagen. En 4 dagen is ook wel een mooie blauwdruk van het 1200 km lange West Sahara traject.

Zo'n Sahara-dag heeft wat vaste ingrediënten. Opstaan met de opkomende zon, en daarna ontbijt: brood (oud of iets minder oud) met la vache qui pleure of een nep-variant. En thee of koffie om meteen maar even wat te zweten te hebben. Gisteren waren we gierig: in plaats van 20 dh uit te geven voor 10 liter bronwater vulden we onze voorraden met 10 liter uit de kraan. We hebben immers een waterfilter! En daar dan koffie mee zetten: paradontax! (het is even wennen aan de zoute smaak, maar daarna ....). Met suiker is het nog wel weg te krijgen. Vervolgens een stuk fietsen terwijl het nog redelijk koel is. Gaandeweg klimt de zon en wordt het warm. Vaak gaat het ook harder waaien. Het lijkt alsof je nauwelijks zweet, maar ondertussen: die blakende zon en harde wind zorgt ervoor dat je veel vocht verliest. En bijbehorende mineralen. Zo ergens halverwege de dag ergens een lunchplekje zoeken. Liefst uit de wind (moeilijk) en in de schaduw (onmogelijk). Dus meestal lekker in het zonnetje. En dan is ook het Grote Knijpen begonnen: bidons worden in hoog tempo leeggeknepen, en weer bijgevuld. Met mineraalwater of, zoals vandaag, met Paradontax water. Gisteren jaste ik er midden op de dag per 10km één bidon water door. Vandaag gelukkig wat minder: voor m'n gevoel had ik m'n mineralenhuishouding beter op orde. Genoeg zout! Niet de fout maken die ik in 2003 maakte door een schreeuwende behoefte aan zout te negeren onder het mom van "zout is slecht!". 
Aan het eind van de middag wordt het snel minder warm en neemt vreemd genoeg steevast de wind af. Dan wordt het tijd voor een kampeerplek! De afgelopen 3 dagen steeds aan zee, al dan niet hoog op een klif. Tijd om nog efkes in zee te plonzen bij wijze van douche (ja Bert: de plomp douche!). Fijn als het dan nog niet zo laat is, zoals de eerste dag; gisteren en eergisteren was het echter wél laat. Frisjes dus, en nog net op tijd om de zon onder te zien gaan. En meestal heb je bij aankomst ook nog even te maken met de "sécurité": die vind je eigenlijk op elke plek waar je bij de zee kan. Ze willen dan je paspoort zien, daar zijn ze heel serieus in. Vaak zijn er ook vissers: die komen en gaan, en laten na vertrek gewoon hun hele gerei op het strand achter. Het ramt op die plekken ook van de lege tonijnblikjes: als ze niks hebben gevangen moeten ze dat eten ...

Wij hebben dan de tassen vol eten, en een brander. Koken maar! Eergisteren begaf echter mijn benzinebrander het: pomp kaduuk! Zit je dan. Met veel kunst- en vliegwerk toch nog net genoeg druk in de brander. Alleen smorgens geen pleuâh want toen deedie het niet meer. Snachts heb de het geruststellende geruis van de zee, met af en toe het gehuil van de wind, of een startende auto van vissers die snachts hebben gevist en er om 3 uur maar eens een eind aan breien.

En is dat nou een beetje leuk, hoor ik de mensen al zeggen? Hangt ervan af hoe het loopt, en wat je onderweg tegenkomt. Het landschap is afwisselend boeiend tot heel saai. Een onafzienbare vlakte met stenen en zand. En wat het dan extra saai maakt: begroeiing! En veel zooi in de berm: plastic, metaal, veel autobanden, soms een heel autowrak. Gisteren ineens in de berm een hele zwik uit elkaar gevallen TV's! Met van die beeldbuizen. Maar ineens zie je na een bocht iets heel anders: zandduinen! Vaak ver weg maar soms ook dichtbij. Fascinerende dingen zijn dat. Soms zo wit dat het wel ijskappen lijken, dan weer geel of grijs. Grillige rotsformaties waar je poppetjes in kan zien. Dorpen? Weinig. De eerste dag ééntje, aan het begin van de 2e dag ook een maar die deed het niet. En gisteren de metropool die volgens openstreetmap Barbas heet maar op de borden staat aangegeven als "C. Biertjedrinken Gandouz" of zoiets. Laat dat biertje er maar af, maar ze hadden wel een goede maaltijd (handig met zo'n kaduke brander) en een winkel waar ze gasbranders verkochten (handig met zo'n kaduke brander). Dus vanochtend toch weer koffie.

Tsja, 3 dagen "douchen" in zee, echt schoon word je er niet van. Beter dan niks maar toch. Mijn fietsshirt kon vanochtend bijna rechtop lopen. Gelukkig nu dus een echte douche. Grappig plekje, dit. Geen echt dorp, maar feitelijk alleen een grenspost met wat voorzieningen eromheen. Veel reuring hier. Laatste avond in Marokko!