Aan de thee in Marokko

¡Ola! Groeten ze hier nog steeds, terwijl we intussen 160 km de binnenlanden van Marokko zijn ingereden. Misschien denken ze dat we Spanjaarden zijn? Ik probeer juist mijn baard te laten staan om er een beetje Marokkaans uit te zien, terwijl Marc zich gisteren babyface heeft laten scheren door een Marokkaanse barbier.

Hoe dan ook, we worden tot nu toe enorm hartelijk en gastvrij ontvangen in Marokko. Vanmiddag, 10 km voor het wat duffe stadje Guercif binnen reden wilden we nog ff gauw wat drinken, kregen we muntthee (met bergen suiker uiteraard) en daarbij ook ongevraagd brood, pannekoeken (zonder tusse-n) en olijven. Betalen? Vergeet het maar! Welcome to Morocco! Uiteraard moest wel de hele familie op de foto. Precies wat deze dag nodig had, want ik was een beetje sufgehobbeld op de keienwegen.

We zoeken ze wel op: de onverharde wegen door vrij lege en droge gebieden. Hier en daar kleine nederzettingen waar voornamelijk herders leven. Veel bouwsels zijn verlaten, en bij zo'n verlaten, half ingestort bouwwerk hebben we vannacht gekampeerd. Is hier prima te doen: het weer is zonovergoten en qua temperatuur een verademing na het Siberische Spaanse binnenland. Hopelijk blijft dat zo, al schieten we de komende dagen de hoogte in. Gelukkig heb ik mijn donzen slaapzak (Marc vond dat nogal een stom idee: een donzen slaapzak in Afrika, maar ehhhh .... ).

De keuze is vanavond gemaakt: we gaan de 'midden-variant' van Guercif naar Midelt doen (voor de routevolgers op mijn website: de paarse lijn van 310km. Als je de route aanklikt kun je ook het hoogteprofiel zien). Een stevig parcours waar we denk ik wel een dag of 5 zoet mee zijn. Er zijn wat dorpjes, in hoeverre de weg verhard is weten we niet. We gaan het zien! In elk geval kan ik jullie ook de komende dagen gewoon volspammen, want ik heb intussen een Marokkaanse Simca met 5GB aan boord. Zal zo ook proberen een filmpje te posten, maar of dat lukt?