What goes up ...

We zijn gearriveerd in Boumalne du Dades, aan de zuidkant van de Atlas, na een ritje dat vooraf in het routeboek stond als 'een beetje peddelen, lekker afdalen in de Dades vallei'. Was toch nog best pittig, al viel het qua zwaarte in het niet bij de 2 dagen door de Besneeuwde Atlas. Het is een dag die koud en ietwat lelijk begon. Niet alleen viel de Dades vallei aanvankelijk nogal tegen: een rommelig, breed dal met veel lukraak neergeplempte bebouwing en amorfe dorpen. Toeristische highlight? Ook de sfeer was niet echt je van het. Sowieso komt de sfeer in de Hoge Atlas nogal wisselvallig over, na de onbegrensde hartelijkheid verder naar het noorden. Je hebt nogal wat 'stylo-dorpen': dorpen die een nogal armoedige indruk maken, en waar de kinderen als ze je aan zien komen, in groepjes op je af rennen en 'Stylo!' roepen. Vervelender zijn echter de wat oudere kinderen / jongeren: ze bedelen om sigaretten of vragen je telefoonnummer, en bij dat soort lui moet je bovendien héél goed op je spullen passen. En vandaag kwam daar nogal eens een opgestoken middelvinger bij. Geen idee of ze überhaupt weten wat dat gevaar betekent maar leuk is het niet. Ik had er vanochtend al last van, bij Marc was het nog een graadje erger. Hij had het halverwege de ochtend echt even gehad met Marokko. 

Tsja, deze dagen zijn onvergetelijk maar het kost ook wel wat energie. Ook door de kou die we de afgelopen dagen hebben meegemaakt. Hoge Atlas in november: het is wat aan de late kant. En dan heb je ook nog de eigenaardigheid dat de mensen hier hun huizen niet verwarmen! Ze zitten gewoon met jassen, mutsen en allerlei gewaden aan in huis of op café, en ook de hotelkamers zijn vaak knijterkoud. En als je dan net een afdaling van een uur in een hagelstorm hebt gehad ...

Maar goed, de Hoge Atlas dus. Drie dagen geleden, net voor die glijpartij in de rivier, hadden we 3 Spaanse collega's ontmoet, en samen met hen gingen we eergisteren van start. Kraakhelder weer, wel koud. Op de eerste pas ontmoetten we ook Olivier, een Belg uit Luik, die van Luik naar Luik fietst met een omweg. Gezelligheid, en een mooie etappe, en alles liep wel lekker. Bij de afslag naar Imilchil ging Olivier naar rechts, wij naar links, richting Dades vallei. De Spanjaarden waren wat achterop geraakt, maar we wisten waar ze gingen overnachten, dus die zagen we 's Avonds terug. 

Gisteren was een spannende dag. Het dak van de Tour: een ruim 2900 meter hoge pas. Of eigenlijk 3 pasjes voor de prijs van één. Niet de allerzwaarste klus, ware het niet dat er een koufront werd aangekondigd, 'ergens in de middag'. Tricky, zeker als je ergens tussen die pasjes in zit en het gaat los. Vroeg van start in grauw weer, maar het klaarde toch op. En de benen en het hoofd waren goed, bij ons allebei. De Spanjaarden waren aan het treuzelen dus we gingen met z'n tweeën. Het liep eigenlijk gesmeerd, op wat lichte hagel na bleef het weer oké. Begin van de middag boven, en dat hebben we ff ruig gevierd met keihard bevroren chocola. Ik zag de bui e hter al hangen.

Nog geen minuut aan de afdaling en het begon te hagelen, en niet zo'n beetje ook! M'n oren en m'n kop werden bekogeld, totdat Marc even later op het lumineuze idee kwam dat ik een capuchon op m'n jas heb. Beter! Maar niet veel beter. Een eindeloos durende kwelling: over een stenige dirt track afdalen door zo'n hagelstorm. 900 meter lager meteen het eerste cafeetje ingedoken, die hadden gelukkig een klein kacheltje. Een beetje mens worden weer. Nadat het droog geworden was zijn we nog een stuk verder gereden naar een plek die ik vooraf had aangemerkt als 'Mocrodisney'. Marc vond dat wat overdreven: zó commercieel is die Dades vallei niet hoor! Maar goed, accommodatie was er wel, en heel goed eten! In een ijskouwe eetzaal, dat wel. 

Vandaag dus naar de warmte van Boumalne. Aanvankelijk dus een tikje lelijk met af en toe een mooi uitzicht. Gaandeweg werd het echter mooier en leuker. Toch nog redelijk Disney: ze bouwen nogal wat grote hotels, en er zijn veel restaurantjes en uiteraard souvenirwinkeltjes. Maar het is prima zo: ook de sfeer lijkt hier weer wat relaxter en hartelijker. En we hebben een hotel met zwembad! Niet dat ik daar nou in hoef ... 

Ff relaxen, goed eten (da's toch wel heel makkelijk in Marokko) en eens gaan zien wat morgen brengt. We verlaten de betoverend mooie maar ook erg koude Hoge Atlas en trekken verder richting de broeihitte van Guinee ...