Kerstmis in Senegal

Senegal! Gisterochtend de grens over gekomen. Gewoon lekker simpel zoals het hoort: één kantoortje, paspoort inleveren, ff wachten, stempel erin en klaar. Asfaltweg, stukje onverhard, beetje laveren tussen de acaciadoorns door, en even pauze in een leuk en levendig dorpje. Mooie binnenkomer in Senegal! 10 km verder zitten we in Saint Louis. De pinautomaat doet het meteen: gelijk maar 2 ton gepind. En dan aan het bier! Marc vraagt zich ineens af waarom we 2 maanden zo moeilijk hebben gedaan. We hadden ook meteen naar Senegal kunnen gaan toch?

Eergisteren zaten we nog in Nouakchott. Lekker rustig in een appartementje vlakbij het centrum. Toch wel lekker als je dan midden in de stad rustig wakker wordt van het geluid van een kat, een blatende geit en vogeltjes. Een fijne tuin als uitvalsbasis om de drukke chaos van de stad te verkennen. Want die is er zeker! In het centrum is het overal markt, met de bijbehorende krioelende mensenmassa en het verkeer dat zich toeterend daar tussendoor probeert te wurmen over wegen die daar niet op berekend zijn. Ofwel: een typische grote stad in dit deel van de wereld.

Toch blijft het fascinerend dat zo'n enorme stad überhaupt kan bestaan in deze vijandige omgeving. De Sahara blaast dwars door de stad heen, overal is stof. En troep. Plastic, véél plastic. In Nederland lijkt het net alsof we veel minder plastic produceren dan hier, maar in werkelijkheid veel meer. Alleen: hier zie je het ook. En met de doorstaan de oostenwind waait het zo de oceaan in.

De hoofdweg naar het zuiden is extreem slecht. Goed nieuws voor ons: wij manoeuvreren makkelijk om alle gaten heen, het autoverkeer heeft het moeilijker en moet er stapvoets door. Een paar dagen sjeesden ze ons nog met 100 km/u voorbij, dat kan hier niet.

Net buiten de stad rijzen moderne windmolens uit het stof omhoog. Het is bijna Noordoost-Groningen na 10 jaar geen regen. Daarna krijgen we veel dorpjes. Het leven moet hier werkelijk niet te harden zijn. Elke dag die stofwind! En nu is het tegen de 30 graden, maar hoe warm is het in juli? Toch zijn de huisjes kleurrijk en ziet het er nog redelijk welvarend uit.

Zo hobbelen we richting Senegal. Na ruim 90 km een politiepost, de zoveelste. Verrassing: we worden gemaand om hier te blijven en de tenten op te zetten. Voor de veiligheid! Ze zijn bang dat we in het donker verder willen. Het is nog zeker 2 uur licht, dus nu al? Na wat discussie blijven we toch maar.

De beslissing pakt voor mij niet zo lekker uit. We kamperen zo'n 10 meter van de politiepost, en in plaats van een geit zijn het nu de hele nacht remmende en optrekkende vrachtwagens, en stationair draaiende dieselmotoren. Bijbehorend aroma: diesel! De wind staat precies op ons gericht. Kers op de taart zijn de kleine plakkerige doorntjes: als ik er 's nachts uit moet blijk ik ineens een staart te hebben. Mijn lakenzak sleept over de grond! Als ik weer lig mag ik eerst 300 plakdoorns uit mijn lakenzak pulken. Geen topper. Als ik 's morgens wakker word (ik heb blijkbaar toch geslapen) blijkt Marc een prima nacht gehad te hebben.

De dag begint zoals de vorige eindigde. Toch is er stiekem wat veranderd: het waait minder hard, het is minder stoffig en er verschijnen meer bomen. De Sahara loopt op z'n eind! Bij de afslag naar Diama, de grensovergang die we moeten hebben, krijgen we slecht nieuws: de weg wordt na 10 km "woestijn" en is onbegaanbaar. De pont bij de andere grensovergang, in Rosso, is "kaputt". "Blijf hier, dan regel ik morgen een jeep die jullie naar Diama kan brengen. Er waren gisteren 2 fietsers, die hebben het geprobeerd en die kwamen terug." De dwingende toon van die kerel bevalt me niet, en Marc al helemáál niet. Het is pas 2 uur, tijd zat. Water inslaan en gaan. Een kilometer verder weer een politiepost: niks aan het handje! Comfortabel zeilen we richting Keur Macene, waar het rivierengebied op de grens met Senegal begint en het echt groen wordt.

Groen! Gras! Veel bomen! Een verademing na al die droge stoffige meuk. En veel vogels! We rijden over een goeie piste dwars door een Nationaal Park heen. Een erkend vogelreservaat. Nou is mijn ornithologische kennis nogal beperkt: ik kan nog geen blinde vink van een slavink onderscheiden. En om nou te zeggen dat ik een blauwstaartstinksnavel van een kilometer afstand kan herkennen, nou nee. Maar mooi is het wel! En uit de bosjes duiken regelmatig wrattenzwijnen op. Dat wordt dus oppassen waar we vannacht het eten bewaren.

Op 20 km voor de grens vinden we een aardig kampeerplekje. Ook de muggen vinden dat plekje héél aardig, dus de avondmaaltijd bestaat uit een noedelsoepje dat we heel snel opwarmen, en dat ik vervolgens in de tent opslurp. 's nachts geen diesel en ook geen geit, maar veel vogelgeluiden. De varkentjes houden zich verder rustig.

De volgende ochtend keutelen we het laatste stukje tot de grens. De enige vaste verbinding tussen Mauritanië en Senegal (en ook de meest logische qua route) is een track waar nauwelijks verkeer op zit. Wonderlijk!

Fijne Kerstdagen allemaal! En tot ziens in 2019!