Oud & Nieuw in Dakar

Allereerst aan iedereen een gelukkig en gezond 2019 toegewenst! Vanuit Dakar nog wel!

Oud & nieuw in Dakar. We probeerden het al een tijdje zo uit te kienen dat het precies zo uit zou komen. Ik was razend benieuwd hoe zo'n jaarwisseling hier zou verlopen. En, zoals zoveel dingen deze reis, het is altijd weer anders.

Dakar heeft nogal een mythische naam te verdedigen. Het hotel in de ambassadewijk, waar we eergisteren gestrand waren was echter muf en duf. Geen plek om even een paar dagen bij te komen en de sfeer van Dakar te proeven.
Verkassen dus! En omdat alles op oudejaarsavond wel bommetjevol zou zitten, meteen 's Avonds maar boeking punt kom erbij gepakt om een beter hotelletje in het centrum te boeken. Met terras en zwembad! Hier gisteren aangekomen bleek het erg rustig. Sterker nog: buiten ons tweeën is het hotel leeg. Gelukkig wordt het zwembad ijverig schoon gehouden.

Oudejaarsavond dan. Stad in, een lekker eettentje in een donker straatje opgezocht voor een heerlijke yassa met vis. Geen toeristen, wel locals, dús goed. Daarna op zoek naar vertier. Tsja, dit zou toch het centrum moeten zijn. Er is wat volk op straat, de kinderen en de toeristen hebben lichtgevende 2019-brilletjes op en felverlichte haze-oren. Alleen: die toeristen zijn wij twee, verder geen toerist te zien! Hotels en restaurants zien er net zo leeg uit als ons hotel. Na wat rondlopen drinken we rond tienen een smoothie in een hippe koffiebar. De eigenaar, een Canadees, vertelt dat er alleen op de Place de l'indépendance wat gevierd wordt. "Maar er zijn vooral bandieten!", voegt hij er nog aan toe. Wij erheen dus! Onderweg alvast biertjes inslaan. Intussen is Nieuwjaar in Nederland in volle gang, het regent appjes. "Hé, een feest!", schiet ik Marc aan, en wijs naar het dakterras van een hoog hotel. We sneaken naar binnen en nemen de lift naar de 12e verdieping (hoger is er niet). Het blijkt een besloten jetset-party te zijn. Laat maar.

Om half 12 naderen we het plein. Veel mensen (ook veel kinderen) en er wordt van alles afgestoken: van muggescheetjes en babypijltjes tot granaten en landmijnen. En dan zitten we tussen de Senegalezen op een muurtje te kijken, op veilige afstand van het grove geschut. Het geweld zwelt langzaam aan, af en toe ook een sierpijl naar vooral donderslagen. Om 0:00 verandert er eigenlijk niks, het is gewoon ineens 2019! Na nog een half uurtje vliegen er een paar pijlen rakelings langs: tijd om op te stappen! Oud & nieuw in Dakar, dus!

Tsja, Dakar. Een mythische stad zonder toeristen. Vreemd? Eigenlijk ook weer niet. Dakar heeft eigenlijk weinig te bieden, zo lijkt het. Geen highlights die je moet zien. Muffe hotels en restaurants waar je te veel betaalt voor te weinig kwaliteit. Wel herrie en smog. En héél veel troep, bedelaars en daklozen. Het Senegal dat je eigenlijk misschien niet wil zien, enorm uitvergroot.

En nu?

Zoals gezegd: veel dingen gaan op deze reis anders dan verwacht. Een van de lastige hobbels: een visumaanvraag voor Guinee. Zelden iets meegemaakt dat zó soepel ging! De ambassade is klein, je loopt er zo naar binnen. Één van de kantoortjes is het visumbureau. Niemand voor de deur, je stapt zo naar binnen. Fiche invullen, 2 pasfoto's. Marc heeft er maar één, ook goed. De 1-uur service kost 100 euro, voor 75 euro kun je de visa 2 januari ophalen. Klaar!

We kunnen dus naar Guinee! 
Maar gaan we ook?

De etappes vanuit Saint Louis gingen niet makkelijk. Weliswaar liep ie bij mij prima, bij Marc ging het moeilijker. Vermoeid en niet helemaal gezond: een combi van een zware verkoudheid en stoflongen, van al het Sahara-geweld. En dan helpt het niet als je toch in 3 dagen naar Dakar wil fietsen nadat je een aantal keer vastgelopen bent in het zand en alsnog 60 km om moet rijden. Ook mentaal is het echter hard werken. Alle leuke binnendoorweggetjes worden vanwege het zand geschrapt, en de doorgaande, vaak drukke asfaltwegen blijven over. Overnachten in duffe hotels die ook nog eens relatief duur zijn, en eten in matige restaurants. En het gedoe met de schooiende kinderen op straat. Het maakt dat je met oogkleppen op gaat fietsen. Fietsen dreigt zo corvee te worden. Ik kan daar beter tegen dan Marc, en het scheelt dan gewoon ook veel als je fysiek lekker zit. Al met al was Marc behoorlijk uitgewoond toen we in Dakar aankwamen. En dan zit je wéér in zo'n duf hotel!

Gelukkig zitten we intussen beter. Hier kun je gewoon lekker bij de winkeltjes om de hoek je ontbijt bij mekaar shoppen om het op het terras bij het zwembad klaar te maken. Met lekkere koffie die je bij een karretje aan de straat koopt en die met veel plezier voor je wordt ingeschonken. Onderweg ook nog 2 invalide bedelaars wat kleingeld gegeven. De prijs voor dit alles? Minder dan 2 koffie als je ze bij het hotel zelf bestelt! Senegal is een vreemd land. En zonder oogkleppen op ook best een moeilijk land.

Maar, wat nu dus?
Gezondheid en inspiratie, dat zal bepalend zijn. Er zijn nogal wat opties. De beoogde route verder door Senegal en Guinee is lang, en deels meer van hetzelfde. De kleine weggetjes zijn ook ten zuiden van Dakar vermoedelijk te zanderig, dus we zullen weer over de hoofdwegen moeten. En natuurlijk eerst nog even 50 km voorstedelijke reut van Dakar doorworstelen! Klinkt voor nu niet als een super aantrekkelijke variant.

Stoppen? Zou zonde zijn om zo'n boeiende en vooral mooie reis te eindigen met een paar zozo-dagen in Dakar. Maar 't zou kunnen.

Er is echter ook nog de boot naar Ziguinchor (vrij vertaald: Zuigsnor). Ziguinchor is de hoofdstad van de Casamance : een regio die bijna totaal afgezonderd ligt van de rest van Senegal en een heel eigen karakter heeft. Een ander volk dat niet veel op heeft met wat ze in Dakar allemaal bedenken. En een eigen dialect: hier spreken ze ABW (Algemeen Beschaafd Wolof), het Wolof daar schijnt niet te verstaan te zijn. Misschien zou je kunnen zeggen: het Brabant van Senegal. Wat verder interessant is, is dat men de lokale bevolking in de dorpen integreert in kleinschalig toerisme. Verder is er veel natuur en kun je leuke boottochtjes maken.

Vanuit Ziguinchor is van alles mogelijk, van lekker daar rond blijven hangen en bijvoorbeeld via Gambia terug vliegen, tot een doorstart om van daaruit alsnog Guinee in te duiken. 
Goed, we zullen zien. Wellicht popt er zomaar weer een nieuw idee op. Niks ligt vast, dat hoort ook niet bij zo'n reis!