strand, zon een zeemist

Daarstraks had ik het ineens. We zaten onderweg naar Porto even koffie te drinken in een strandtent. Ik moest pissen, en dat ging een beetje raar. Bij de bar kreeg ik een stokje met daaraan een token. Na wat vage uitleg begreep ik een beetje half dat ik een paar deuren verderop met dat token een deur kon openen naar de wc's. Oké het werkte. Maar toch. Het toerist-zijn-syndroom deed zich ineens gelden. Bij een lange reis gaat dat op een gegeven moment altijd wel een keer de kop opsteken. Ik verlang dan ineens naar een omgeving waarin alles werkt zoals ik gewend ben dat het werkt. Waarin je niet steeds voor verrassingen komt te staan (de herberg is vol, het restaurant doet het niet, ik krijg een broodje smakeloos ei in plaats van een lekkere tortilla, enz, enz) en dingen worden uitgelegd in een taal die ik maar heel matig begrijp.

En dan denk ik ineens: ja, de reis duurt nog een dikke week, en dan is het ook wel mooi geweest. Komt dât even goed uit! We hebben intussen een busreis naar Nederland geflixt vanuit Lissabon, op maandag de 17e. Dat wordt nog wel een brak reisje van een uurtje of 40. Maar dat komt later. Nu zijn we in Porto, en omdat de stad zelf een metertje of 80 boven zeeniveau ligt zitten we lekker in het zonnetje boven de zeemist uit.

Deze laatste fase van de reis is toch weer anders. Niet alleen een nieuw land, maar ook een nieuwe modus en een ander sfeertje. Dinsdag uit Santiago vertrokken. We volgden aanvankelijk de Camino Portugues, maar dan achterstevoren. Verrassend druk, en niet bepaald alleen Portugezen. Bijna alle pelgrims die we spraken doen deze camino-variant vanuit Porto omdat ie korter (slechts 272 km) en makkelijker is dan de Camino Frances. Toch was het nog stevig bikkelen over loeisteile weggetjes, ook al zaten er geen 1000+ bergpassen meer in. Totdat we na anderhalve dag de grens over gingen.
Adios España, adios Camino !

Sinds de grens volgen we een kustroute, de Ecovelo1. Die voert langs de kust en is nagenoeg vlak. Da's wel even wat anders: 80 km EV1 vs. 80km met 1500 hoogtemeters. Handjes op het stuur, peddelen, veel pauze, lekker eten onderweg .... precies wat deze reis nog even nodig heeft. En: kamperen! Het weer is hier nu dusdanig dat het weer lekker is om in een tent te slapen. Campings zijn er aan de kust genoeg, en er zit ook nog wel leven in begin oktober. Graadje of 25 met veel zon, het kán slechter. Dan moet die zeemist zich echter wel koest houden.

Een raar ding, die zeemist. Je ziet hem altijd wel klaarliggen verderop boven de oceaan. Klaar om toe te slaan als we even niet opletten. Maar we letten wél op, dus die mist heeft lekker geen kans! Gisteren halverwege de middag wouwen we lunchen in een luxe strandtent. Het was dusdanig warm dat we wel even de zee in wilden. Even lekker onder een golf door duiken: het was snel afgelopen toen bleek dat zo'n golf stenen uitspuugt! "The Ocean didn't want me today", aldus Tom Waits. En halverwege de lunch: HAP! Zeemist! Dus toch, lik op stuk. Meteen was het 10 graden kouder. Verder fietsen met een jas aan....

Maar als met al: weinig reden tot klagen. De terugreis is geregeld, we zitten ruim in de tijd. Lissabon is nog een dag of vier fietsen, op papier zonder te veel gekkigheden. Mocht er toch wat tegenvallen, dan kunnen we dat hebben. Maandag is het maandag, dus misschien moeten we dan nog een half of heel dagje regen stukslaan, dat zien we dan nog wel. Nu eerst eens even de stad in!

Gegroet en tot over anderhalve week alweer!

Willem