Het Graspad

Vanmiddag zaten we om 12 uur koffie te drinken op een terrasje in Bar sur Seine. Hé, ik mis het luchtalarm, bedacht ik even. De eerste maandag van de maand toch? O nee, het is zaterdag, da's waar ook. Nou ja, het voelde als maandag. Een beetje dan. Weer aan het "werk" na de rustdag gisteren in Dienville. Prima, het liep bij ons allebei lekker vanochtend. We hadden een lange fietsdag voor de boeg: 100 km tot aan Tonnerre, met de nodige hoogtemeters én, eigenlijk voor het eerst deze reis, tegenwind!

Tot nu toe hadden we vooral noorden- en oostenwind gehad, maar het is september en het weer lijkt terug te schieten in de default setting: zuidwestenwind, zoals het hoort in West-Europa. Het weer dat daarbij hoort: relatief warm, onstabiel, vrij veel wind, af en toe zon maar ook buien. Vanmiddag hadden we een keiharde stortbui, net toen we een dorpje waren ingereden. Mooi, we waren toch aan pauze toe, en er was een mooi overdekt bushokje bij de kerk.

Die regen heeft trouwens wel meteen consequenties voor het wegdek, én voor m'n fietstassen: die zijn normaal donkerblauw, gisteren waren ze wit van het droge stof (zie foto), vanmiddag waren ze bruin. We volgen nog steeds min of meer de bestaande French Divide route met veel onverharde wegen en paden. Nu het weer eens hard regent verandert de keiharde, uitgedroogde klei ineens in pindakaas, die aan je wielen blijft kleven. Een dus ook aan je tassen, aan alles eigenlijk. Niet zo erg vooralsnog als tijdens die pindakaas-expeditie in Marokko (zie Afrika blog), maar toch.

Die French Divide, het is wel een bijzondere route. Erg mooi, en van de uitdagingen van het onverharde hou ik ook wel. Soms is het tientallen kilometers achtereen vrij makkelijk en rijden we vooral op asfalt ("blafwegen" noemen we die dan omdat de auto's zo hard blaffen), dan weer is het een hele tijd achter elkaar erg pittig met gruizige klimmetjes die maar net te doen zijn (of net niet). Vandaag kwamen de "dure" stukken vooral aan het eind van de toch al lange rit. Bovendien kwam een speciale fascinatie van de route maker nogal eens onder onze wielen: gras! Als er éen ondergrond is die zuigt, dan is het wel gras. Feitelijk gewoon een weiland waar een paar keer"iets" heeft gereden, en dat wordt dan gebombardeerd tot route. En dat dan net aan het eind, zul je net zien. Gelukkig waren de benen goed na de rustdag, en stond er een granieten kop op (bij Marc ook), en waren we netjes om 5 uur in Tonnerre.

Iets na 9 en het is alweer pikdonker. Op de camping staan gaat alleen pensionado's, het jonge grut is weer terug naar (vooral) Nederland. We willen koers zetten naar Vézelay, éen van de startpunten van de pelgrimstocht naar Santiago. Misschien morgen al, kan ook zijn dat het te ver is. We zien wel.

Aan iedereen: bedankt voor alle leuke reacties, goed weekend en à bientôt !

Willem en Marc